[82] ἀκροάομαι (fut. -άσομαι, ἀκροάσασϑαι, Plat. Ion. 530 d; perf. ἠκρόαμαι Arist. H. A. 4, 10; B. A. 98 ist aus Antiphan-ἠκροᾶσο statt ἠκροῶ angeführt), 1) hören, bes. aufmerksam anhören, τινός τι, z. B. τῶνδε τῶν σοφῶν οὐδὲν ἀκροᾷ Plat. Euthyd. 804 d; οἱ ἀκροώμενοι Ὁμήρου Rep. X, 605 c; Ἀσπασίας ἠκροώμην περαινούσης ἐπιτάφιὰν λόγον Menex. 236 a; mit dem gen. der Sache, τῆς ἀρχαιολογίας Hipp. mai. 285 d; τῶν λεγομένων Isocr. 14, 6; τούτους τοὺς λόγους Eryx. 403 d; im Heliasteneid, Dem. 24, 151 τοῦ τε κατηγόρου καὶ τοῦ ἀπολογουμένου ἀμφοῖν ὁμοίως ἀκροάσομαι. – 2) auf Etwas hören, achten, Thuc. 6, 17 λόγου; gehorchen, τινός, Plat. Gorg. 488 c; Thuc. 3, 27; ἀκροατέον. Ar. Av. 1228.