ἀνα-νεύω

[199] ἀνα-νεύω, 1) den Kopf in die Höhe, zurückwerfen, und dadurch verneinen, verweigern, Iliad. 6, 311 ἃς ἔφατ' εὐχομένη, ἀνένευε δὲ Παλλάς; 16, 250 τῷ δ' ἕτερον μὲν ἔδωκε πατήρ, ἕτερον δ' ἀνένευσεν; 252 ἀπώσασϑαι δῶκε, σόον δ' ἀνένευσε μάχης ἐξαπονέεσϑαι; verbieten, 22, 205 λαοῖσιν δ' ἀνένευε καρήατι, οὐδ' ἔα ἱέμεναι; Od. 21, 129 ἀλλ' Οδυσεὺς ἀνένευε καὶ ἔσχεϑεν ἱέμενόν περ; 9, 468 ἀνὰ δ' ὀφρύσι νεῠον ἑκάστῳ κλαίειν. Theocr. 14, 63; gleichbedeutend mit ἀποφῆσαι, Xen. Cyr. 1, 6, 13; dem ἐπινεύειν entgegstzt. Plat. Rep. IV, 437 b; dem κατανεύσομαι-ἀνανεύσομαι. wo das med. zu bemerken, I, 350 e. – 2) den Kopf aufrichten, Ael. N. A. 13, 17; ἀνανενευκώς, aufgerichtet dastehen, Pol. 1, 23. 18, 3.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 199.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: