[67] ἀ-κάματος, ον, dasselbe, Hom. zehnmal, Iliad. 15, 598 ἵνα νηυσὶ κορωνίσι ϑεσπιδαὲς πῦρ ἐμβάλοι ἀκάματον, als Versende ἀκάματον πῠρ Iliad. 5, 4. 15, 731. 16, 122. 18, 225. 21, 13. 341. 23, 52 Od. 20, 123. 21, 181; so Theocr. 11, 51; Aesch. σϑένος ἀνδρῶν Pers. 869; Soph. ϑεῶν μῆνες Ant. 603; adverbial ἀκάματα προςμένειν El. 160; Ar. ὄμμα αἰϑέρος ἀκ. σελαγεῖται Nub. 286; γνάϑος Nicol. com. Stob. floril. 14, 7 (v. 29); sp. D.; auch Plut. Thes. 6. Das erste α ist durch den ep. Gebrauch lang geworden; fem. ἀκαμάτη, χεῖρες Hes. Th. 747; γῆ, die unermüdlich Frucht trägt, Soph. Ant. 340; φωνή Sapph. 1 (VI, 269); ἐλάται Ap. Rh. 2. 661.