[373] ἄ-σπετος (vgl. ἔσπετε, ἐνισπεῖν), unaussprechlich, unsäglich, von unermeßlicher Menge, Größe, Hom. oft, z. B. αἰϑήρ Il. 8, 558; οὖδας 19, 61; ῥόος ὠκεανοῖο 18, 403; ὕλη 23, 127; κῦδος 3, 373; ἀλκή 16, 157; ὅσσα τάδ' ἄσπετα πολλά Od. 4, 75; κρέα 9, 162; τρεῖτε ἄσπετον, d. i. sehr, Il. 17, 332; vgl. H. h. Ven. 237, nach Herm. φωνὴ τρεῖ ἄσπετον. Aehnl. Tragg.: ϑαῠμα Soph. Tr. 957; χάλαζα Eur. Tr. 78; δρυὸς ἔρνος Cycl. 611. Pol. 3, 92, 8 ἄσπετον πλῆϑος, v. l. ἄπλετον.