[775] ἐκ-πολι-ορκέω, eine Stadt durch eine Belagerung einnehmen, erobern; Thuc. 1, 94; προςκαϑεζόμενοι λιμῷ 1, 134; Xen. Hell. 7, 4, 18; βουλομένων τῶν τριάκοντα ἀποτειχίζειν, ἵνα ἐκπολιορκήσειαν αὐτούς, um sie durch Belagerung zur Uebergabe zu zwingen, 2, 4, 3; ἐξεπολιορκήϑησαν Thuc. 1, 117; ἐκ τοῠ Βυζαντίου βίᾳ ἐκπολιορκηϑείς 1, 131, nach Schol. τῇ πολιορκίᾳ ἐκβληϑείς. Bei Sp. übertr., λόγῳ τινά.