ἐξ-αμαρτάνω

[866] [866] ἐξ-αμαρτάνω (s. ἁμαρτάνω), abirren, verfehlen, παίσας, das Ziel nicht treffen, Xen. Cyr. 2, 1, 16; ἦ δεινὸν εὖ λέγουσαν ἐξαμ. Soph. El. 1028, wie Phil. 95 βούλομαι καλῶς δρῶν ἐξαμαρτεῖν μᾶλλον dem ἢ νικᾶν κακῶς entgegensteht; εἴ τι ἐξαμαρτάνομεν ἐν τῇ σκέψει Plat. Rep. I, 336 e. Uebh. fehlen, sich vergehen, εἰς ϑεούς Aesch. Prom. 947; absolut, σοφῷ γὰρ αἰσχρὸν ἐξαμ. Prom. 1041, wie ἀνϑρώποισι κοινόν ἐστι τοὐξαμαρτάνειν Soph. Ant. 1011; ὅσα εἰς ἐμὲ αὐτὸν ἐξημάρτηκε Lys. 3, 5; Aesch. 1, 16; εἰς ϑεοὺς καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ Plat. Men. 318 e; περὶ τοὺς ϑεούς, gegen die Götter sündigen, Legg. VII, 822 b; Isocr. 4, 147; περὶ τὴν τῶν ἡδονῶν αἵρεσιν, in Beziehung auf die Wahl, Plat. Prot. 357 d; περὶ τὸν ἀγωνιστήν Phil. 28 b. – Pass., ἡ ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις, wobei gefehlt wird, Plat. Prot. 357 d; vgl. ἐξημαρτήϑη τὰ νοσήματα Xen. de re equ. 4, 2; ἐξημαρτημένος, verfehlt, fehlerhaft, Arist. – In LXX. auch trans., zu Sünden verleiten, τινά.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 866-867.
Lizenz:
Faksimiles:
866 | 867
Kategorien: