[959] ἐπι-μανής, ές, heftig nach Etwas verlangend, rasend verliebt, γυναῖκα μάχλον καὶ πρὸς ἄνδρας ἐπιμανῆ Achill. Tat. 8, 1; τὸ ἐπιμανὲς ἐς τὰς γυναῖκας, rasende Leidenschaft, Paus. 1, 6, 8; – [959] übh. rasend, Ath. II, 45 c; νόσημα Plut. Dion. 47. – Adv., ἐπιμανῶς ἔχειν πρός τι, = ἐπιμαίνεσϑαί τινι, Ath. VII, 276 e.