ἐχθαίρω

[1124] ἐχθαίρω (ἔχϑος), hassen, anfeinden; ἵν' ἐχϑήρειε γέροντα Il. 9, 452; Ggstz von φιλέω, Od. 4, 692; Hes. O. 298; Soph. El. 1355 u. A.; πάντας ἐχϑαίρω ϑεούς Aesch. Prom. 997; εἴ σοί τε καὶ ϑεοῖ. σιν ἐχϑαιροίατο Suppl. 735; οὐδ' αὖ τοσοῦτον ἔχϑος ἐχϑαίρω σ' ἐγώ, mit solchem Hasse, Soph. El. 1023; ἔχϑος ἐχϑήρας μέγα, Haß hegen, Phil. 59; ἐχϑαίρομαι ϑεοῖς, ich bin den Göttern verhaßt, werde von den Göttern mit Haß verfolgt, Ai. 453; ἐχϑαρεῖ μὲν ἐξ ἐμοῦ, du wirst von mir gehaßt werden, Ant. 93; πόλιν Eur. Suppl. 903; Ar. Ran. 1325, aus Ion. In Prosa erst seit Arist. Eth. Nic. 9, 10; κακίαν Plut. Rom. 17. – Nic. Al. 539 hat auch das med. in alt. Bdtg, Δίκτυννα ἐχϑήρατο κλῶνας. – Adj. verb. ἐχϑαρτέος, Soph. Ai. 664.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 1124.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: