[1133] ἑωθινός, zum Morgen gehörig, morgendlich, am Morgen; ἑωϑινὸν εἶδον στρατὸν στείχοντα Soph. frg. 445; οὔσης κυρίας ἐκκλησίας ἑωϑινῆς Ar. Ach. 20; Eur. Rhes. 770; τὸ ἑωϑινόν, am Morgen, z. B. ϑερμότατός ἐστι ὁ ἥλιος τούτοισι τοῖσι ἀνϑρώποισι τὸ ἑωϑ. Her. 3, 104; ἐξ ἑωϑινοῦ, vom Morgen an, ἀπολεῖ μ' ἀλοῶν ἅνϑρωπος ἐξ ἑωϑινοῦ Ar. Th. 2; ἐξ ἑωϑινοῦ ἕστηκε Plat. Conv. 220 c; ἐξ ἑωϑ. μέχρι δείλης Xen. Hell. 1, 1, 5; ὑπὸ τὴν ἑωϑινὴν φυλακήν Pol. 3, 67, 2, wie ἐπὶ τοῖς τόποις εἶναι ἑωϑινῆς φυλακῆς 1, 45, 5 (vgl. Plut. Pomp. 68); auch allein, ὑπὸ τὴν ἑωϑινήν, gegen Morgen, 3, 43, 1 u. öfter; προςειπεῖν τὸ ἑωϑινόν, den Morgengruß abstatten, Luc. pro lapsu 1; – ἑωϑιναὶ δίκαι wurden nach B. A. 258 sprichwörtlich genannt τὰ βραχέα πράγματα, ἐπεὶ ταῦτα ὄρϑρου ἐξεδίκαζον. – Auch von der Himmelsgegend, ἑωϑινὸν ἔϑνος D. Per. 697; ἑωϑινώτερος ἐκείνου, mehr gegen Osten gelegen, Strab. XI, 493, ἑωϑινωτάτου σημείου IV, 199.