[1253] ἱμείρω (ἵμερος), sich wonach sehnen, wonach verlangen, τινός, Od. 10, 431. 555; φιλότητος Hes. Sc. 31; μάχης Aesch. Ag. 914; γάμων Eur. I. A. 486; τεύξει τοίνυν γ' ὧν ἱμείρεις· οὐ γὰρ μεγάλων ἐπιϑυμεῖς Ar. Nubb. 435; c. inf., ἵμειρ' ἐμὸς παῖς τήνδε ϑηρᾶσαι πόλιν Aesch. Pers. 229; οὔτ' αὐτὸς ἱμείρων ἔφυν τύραννος εἶναι Soph. O. R. 587, der es auch absolut braucht, El. 1042, wie Plat. ἀσμένοις τοῖς ἀνϑρώποις καὶ ἱμείρουσιν τὸ φῶς ἐγίγνετο Crat. 418 c, nur der Etymologie wegen gebraucht, sonst nicht in att. Prosa. – Med. in derselben Bdtg; c. inf., ἱμείραιτο παραδραϑέειν φιλότητι Il. 14, 163; Od. 1, 41. 59; Soph. O. R. 386; ἱμείροντο ϑεήσασϑαι τοὺς Μήδους Her. 6, 120; c. gen., Il. 14, 269; ἱμείρετο χρημάτων Her. 3, 123; vgl. 6, 120; aor. pass., ἱμέρϑη ἰδέσϑαι 7, 44, er verlangte zu sehen; Hippocr. u. sp. D.