[1270] ἱστίον, τό (eigtl. dim. von ἱστός), das Gewebe, Sp.; bei Hom. immer die Segel, gew. im plur., ἀνὰ δ' ἱστία λευκὰ πέτασσαν Il. 1, 480, aufziehen, vgl. ἐντίϑεσϑαι, ἀνερύειν; auch ἕλκειν, Od. 2, 426; ἐν δ' ἄνεμος πρῆσεν μέσον ἱστίον Il. 1, 481; ἱστία μὲν στείλαντο ib. 433, einziehen; τέταϑ' ἱστία, die Segel waren angespannt, Od. 11, 11; so auch Pind., ἀνὰ ἱστία τεῖναι N. 5, 51; οὖρος ὑπέστειλε ἱστία I. 2, 40; ἀνεμόεν ἱστίον P. 1, 92; ὥςπερ ἱστίοις ἐμπνεύσομαι τῇδε Eur. Andr. 555; κατὰ μὲν ἱστία πετάσατε Hel. 1475; ἱστίοις ἄκροις χρῆσϑαι Ar. Ran. 998; ἱστίῳ πλήρει πλεῖν Poll. 1, 106; selten in Prosa, ἱστίῳ καταπετάσας πολλοὺς ἀνϑρώπους Plat. Parm. 131 b; Plut. Thes. 17 u. Sp.