ὁμ-αίμων
[328] ὁμ-αίμων, ον, = ὅμαιμος; Her. 2, 49; Aesch. Spt. 333 Suppl. 397; Soph. Ai. 1291 O. C. 1277; Eur. Or. 683 I. T. 1402; den compar. ὁμαιμονέστερος hat Soph. Ant. 486, εἴτ' ἀδελφῆς εἴϑ' ὁμαιμονεστέρα [328] τοῦ παντὸς ἡμῖν Ζηνὸς ἑρκείου κυρεῖ.