[1196] ὕπερθε u. ὕπερθεν, adv., von oben her, oberhalb; Hom.; von den Göttern od. vom Himmel her, ὕπερϑεν νίκης πείρατ' ἔχονται ἐν ἀϑανάτοισι ϑεοῖσιν, Il. 7, 101 Od. 24, 344; h. Cer. 13; gew. von den obern Gliedern, αὐτὰρ ὕπερϑεν φοξὸς ἔην κεφαλήν, Il. 2, 218; γυῖα δ' ἔϑηκεν ἐλαφρά, πόδας καὶ χεῖρας ὕπερϑεν, 5, 122 u. öfter; Ἀχαιοὶ λευκοὶ ὕπερϑε γένοντο κονισάλῳ, 5, 503; τάφρος καὶ τεῖχος ὕπερϑεν εὐρύ, 12, 4; οὐρανὸς εὐρὺς ὕπερϑεν, 15, 36; τὰ ὕπερϑε πατρός, Pind. P. 2, 48; ἐμβόλου ὕπερϑεν, 4, 192; ὕπερϑεν εἶναι ἤ –, darüber sein, vorzüglicher sein, als, Eur. Med. 650; τὰ ὕπερϑεν, Xen. Mem. 1, 4, 11; ὕπερϑ' ὀμμάτων κρημναμενᾶν νεφελᾶν, Aesch. Spt. 210; βωμοῦ, Ag. 224; τοτὲ πέρα, τοτὲ δ' ὕπερϑεν, Soph. O. C. 1742; ὃς ὕπερϑε μόχϑων ἐγίνετο Eur. Bacch. 902, u. öfter.