[1248] ὕψιστος, superl. vom adv. ὕψι, höchster; τὸν Οἴτης Ζηὸς ὕψιστον πάγον Soph. Trach. 1181; Ζεύς Pind. N. 11, 2, wie Aesch. Eum. 28; vgl. Soph. Phil. 1273; κέρδος Pind. I. 1, 51; στέφανος P. 1, 100; äußerster, κακῶν ὕψιστα δὴ κλύω τάδε Aesch. Pers. 323, vgl. 793.