Lycūrgus , ī, m. (Λυκοῦρ ... ... ;είδης), der Lykurgide (Nachkomme des Lykurgus), d.i. Ancäus, Ov. Ib. ... ... 30, 8, 13. – Dav. Lycūrgēī , ōrum, m. (Λυκού ...
fīculnus , a, um (ficula), vom Feigenbaume, Feigen-, truncus, Hor. sat. 1, 8, 1: arbor, Commodian. instr. 2, 14, 12: folia, Plin. 15, 60. Apic. 1, 19: frondes, Ps. Cypr. poët ...
īcuncula , ae, f. (Demin. v. icon), ein kleines Ebenbild, ein Püppchen, puellaris, Suet. Ner. 56 R. (wofür Madvig imaguncula empfiehlt, das Ihm in seine Ausgabe des Sueton aufgenommen hat).
Lycūrgēi , - gīdes , s. Lycūrgus.
epicūrizo , āre (επικουρίζω), dem Epikur folgen = sich mit der epikurëischen Philosophie beschäftigen, Partiz. subst., epicūrizantēs, ium, m., Nachäffer des Epikur, Salv. de gub. dei 1 ...
fīculneus , a, um (ficula), vom Feigenbaume, Feigen-, arbor, Col ... ... Augustin.: lignum, Varro: folia, folium, Cels. u.a.: subst., fīculnea, ae, f., der Feigenbaum, Vulg. Ierem. 8, ...
cicūticen , cinis, m. (cicuta u. cano), der Rohrpfeifenbläser, Sidon. carm. 1, 15.
iecunānus , ī, m. (*iecun = iecur) = victimarius (w. s.), Paul. ex Fest. 114, 12.
cuicuimodī , archaist. quoiquoimodī (= cuius-cuiusmodi, v. quisquis u. modus), von welcher Beschaffenheit immer, wie immer beschaffen, malus, bonus qu., Plaut. Bacch. 400: c. est, Cic.: c. sunt, Cic. Vgl. ...
armicustōs , ōdis, m. = custos armorum (vgl. custos), der Waffenbewahrer, Waffenträger, Corp. inscr. Lat. 11, 67 u. ö. Vgl. Gloss. ›armicustos, ὁπλοφύλαξ‹.
articulātē , Adv. (articulatus), artikuliert = deutlich, verständlich, plane et articulate eloqui, Gell. 5, 9, 2.
iecusculum u. iocusculum , ī, n. (Demin. v. iecur), eine kleine Leber, iec., Cic. de nat. deor. 2, 33. Macr. sat. 7, 14, 1: ioc., Plin. 11, 196. Arnob. ...
aniculāris , e (anicula), altweibermäßig, deliramentum, Augustin. c. Faustin. 13, 6: anicularia tibi videntur haec verba, Augustin. enarr. in psalm. 38, 11.
atticūrgēs , is, Adi. (ἀττικουργής), im attischen Stile ausgeführt, Vitr. 3, 5, 2; 4, 6, 1.
amiculātus , a, um (amiculum), mit einem Umwurf bekleidet, pars nudi, pars obscaena tantum amiculati (verhüllt, bedeckt), Solin. 52, 20.
domicūrius , iī, m. (domus u. cura), der Haushofmeister, Corp. inscr. Lat. 8, 2797.
culiculāre , is, n. = culicare, Itala Iudith 16, 23 u. Gloss.
agrīcultio , - cultor , - cultūra , s. cultio, cultor cultura.
Epicūreios , on, s. Epicūrus.
difficultās , ātis, f. (difficilis), I) die ... ... diff. et labor, Quint.: difficultatem habere, Cic.: magnam haec res Caesari difficultatem ad consilium capiendum afferebat, ... ... ., veras (gemmas) a falsis disccrnere magna difficultas (est), Plin. 37, 197. – Insbes.: ...
Buchempfehlung
Der satirische Roman von Christoph Martin Wieland erscheint 1774 in Fortsetzung in der Zeitschrift »Der Teutsche Merkur«. Wielands Spott zielt auf die kleinbürgerliche Einfalt seiner Zeit. Den Text habe er in einer Stunde des Unmuts geschrieben »wie ich von meinem Mansardenfenster herab die ganze Welt voll Koth und Unrath erblickte und mich an ihr zu rächen entschloß.«
270 Seiten, 9.60 Euro