... regredere ab ostio, Plaut.: adversarios illuc suos contraxisse copias, Nep.: illuc, ubi, Komik.: illuc, unde, Catull. u. Plin. ep.: huc illuc, Sall., huc atque illuc, Cic., huc et illuc, Hor., hier- u. ...
... , kam zutage, Liv.: dilucere id quod erat coepit, Liv. – m. folg. Acc. u. Infin., per quod satis dilucet hanc ›capionem‹ posse dici, Gell. 7, 10, 3. – ... ... indir. Fragesatz, necessarium puto, quanto ante meum adventum superiores Parthi fuerint, dilucere, Fronto ep. ad Ver. 2, ...
... 597. – im Bilde, tota domus tua veri fulgore solis illuceat, Ambros. in psalm. 118. serm. 19. § 39. – b) übtr., erhellen, sed tum illucebit, si etc., Firm. math. 5, 3, 2. p. 127 ...
dīlūcidē , Adv. m. Compar. u. Superl. ... ... hell, I) eig.: dilucidius flagrare, Plin. 37, 48. – II) übtr., ... ... . appareat, quantus fuerit ille vir, Nep.: Compar., latius et dilucidius praecipere, quomodo etc., Cels. 2, 14 extr.: Superl., ...
dīlūcido , āvī, āre (dilucidus), deutlich machen, Tert. adv. Iud. 1 in. u. ... ... / Cornif. rhet. 3, 8 jetzt Friedrich mit Klotz u. Kayser rei dilucide magnificandae causā.
il-luctor , āri (in u. luctor), in-, bei-, mit etwas kämpfen, teneris meditans verba illuctantia labris, von einem lallenden Kinde, dem das Reden schwer wird, Stat. ...
il-lūcēsco (illūcīsco), lūxī, ere (in u. ... ... ) tr., jmd. bescheinen, ut mortales illuciscas luce clarā et candidā, Plaut. Amph. 547; u. so ... ... Homeri illuxit ingenium, Vell. 1, 5, 1. – II) impers., illucescit, A) eig., ...
... Augustin. de civ. dei 18, 30 extr.: etiam tardioribus dilucescere (klar werden) haec possunt, Augustin. de trin. 10, 19 ... ... es wird licht od. es tagt, cum iam dilucesceret, Cic. Cat. 3, 6: iam dilucescebat, cum etc., Liv. ...
dī-lūcidus , a, um, Adi. m ... ... expositio, Cornif. rhet.: verba, Cic.: sermo purus atque dil., Quint.: locorum dilucida ac significans descriptio, Quint.: omnia docentes et dilucidiora, non ampliora facientes, Cic.: quo brevior, eo dilucidior et cognitu facilior narratio erit, Cornif. rhet.
dīlūculum , ī, n. (diluceo), der Anbruch des Tages ... ... die Morgendämmerung (Ggstz. crepusculum), primulo diluculo od. primo diluculo, Cic., od. cum diluculo, Plaut., od. bl. diluculo, Afran. fr. ...
noctilūca , ae, f. (nox u. luceo) die Nachtleuchte, I) der Mond, Varro LL. 5, 68. Hor. carm. 4, 6, 38. Avien. ora marit. 429. – II) die Laterne, ...
dīlūculat , impers. (diluculum), der Tag dämmert herauf, Gell. 2, 29, 7 u.a.
astrilūcus , a, um (astrum u. luceo), in den Sternen leuchtend, -thronend, divi (Ggstz. divi ruricolae und fluctigenae), Mart. Cap. 9. § 889.
il-lūculāsco , ere (in u. lux), heranbrechen, cum serenus dies inluculascit lumine incohato, Fronto epist. ad Anton. 1, 5. p. 103, 14 N.
turpilucrus , ī, m. (turpis u. lucrum) = αἰσχροκερδής, auf schlechten Gewinn ausgehend, Augustin. de op. monach. 13.
in-dīlūcēsco , ere, licht werden, grauen, cum iam ferme dies indilucesceret, Iul. Val. 3, 27 (17 extr.).
illūcubrātus , a, um (in u. lucubratus), nicht bei Licht, d.i. nicht gehörig bearbeitet, Sulp. Sev. ep. 3. § 3.
plaustrilūcus , a, um (plaustrum u. luceo), gleich dem Wagengestirne leuchtend, Mart. Cap. 9. § 912.
turpilucricupidus , ī, m. (= turpis lucri cupidus) = αἰσχροκερδής, nach schändlichem Gewinne begierig, Plaut. trin. 100.
... in Eile wohin führen, huc illuc vexilla, Tac.: legiones non in uno loco continere, sed huc atque illuc r., Auct. b. Afr.: qui fertur et raptatur atque huc et illuc distrahitur, is vexari proprie dicitur, Macr. sat. 6, 7, 8 ...
Buchempfehlung
Der Schluß vom Allgemeinen auf das Besondere, vom Prinzipiellen zum Indiviudellen ist der Kern der naturphilosophischen Lehrschrift über die Grundlagen unserer Begrifflichkeit von Raum, Zeit, Bewegung und Ursache. »Nennen doch die Kinder zunächst alle Männer Vater und alle Frauen Mutter und lernen erst später zu unterscheiden.«
158 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1804 und 1815 ist Heidelberg das intellektuelle Zentrum einer Bewegung, die sich von dort aus in der Welt verbreitet. Individuelles Erleben von Idylle und Harmonie, die Innerlichkeit der Seele sind die zentralen Themen der Hochromantik als Gegenbewegung zur von der Antike inspirierten Klassik und der vernunftgetriebenen Aufklärung. Acht der ganz großen Erzählungen der Hochromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe zusammengestellt.
390 Seiten, 19.80 Euro