... manibus ramos, Ov.: abscīdere manus, Suet.: abstinere manus, Liv., manus ab alqo, Cic., ... ... fiat, Ter. – eximere alci e manu manubrium, s. manubrium: extendere manus suas, Ov. u ... ... ac siccare, Lucr.: proferre ambas manus, Plaut.: regere manum alcis manu superimpositā, Quint.: sumere vas ...
manua , ae, f. (manus), eine Handvoll, ein ... ... p. 187 ed. Bened.); vgl. Gloss. III, 455, 56 ›manua, δράγμα‹; Gloss. II, 268, 34 ›manua, δέσμη‹; Gloss. V, 507, 17 ...
2. mānus , a, um (archaist. Wort), gut, gütig, angef. bei Varro LL. 6, 4. Macr. sat. 1, 3 ... ... ; 2, 268. Isid. orig. 5, 30, 14. Vgl. Cerus manus.
Amānus , ī, m. (Ἀμανός), der Teil ... ... Demir Kapa (d.i. das eiserne Tor). – Die Bewohner des Berges Amanus Amāniēnsēs , ium, m., die Amanienser, durch ihre ...
1. mannus , ī, m. (illyrisches Wort), eine Art kurz gebauter, kleiner gallischer Pferde, die wegen ihrer Schnelligkeit von den reichen Römern zu Spazierfahrten auf ihren Landgütern gebraucht wurden, etwa Pony, Lucr., Hor. u.a.: detonsi, ...
2. Mannus , ī, m. (germanisch man, ἄνθρωπος, woraus manisco, Mensch), ein Gott der Germanen, Sohn des Tuisto, Tac. Germ. 2; vgl. Ruperti z. St. Grimm Deutsche Rechtsaltert. S. 302.
manuor , ātus sum, ārī (manus), hantieren = stehlen, Laber. com. bei Gell. 16, 7, 2.
hūmānus , a, um (homo), menschlich, I) ... ... . Plur. synkop., aeternûm humanûm (= deorum hominumque) sator, Pacuv. tr. 295. – b) hūmāna ... ... . caro), Menschenfleisch, Tert. de anim. 32. – c) hūmānum, ī, n., ...
Vomānus , ī, m., ein Küstenfluß im Süden von Picenum, der etwas nordöstl ... ... Hadria mündete, noch j. Vomano, Plin. 3, 110 (wo flumen Vomanum). Sil. 8, 437 (439.)
ulmānus , a, um (ulmus), bei den Ulmen (beim Ulmenhain) gelegen, pagus, Corp. inscr. Lat. 14, 4012.
manubia , s. manubiaeno. II.
... Gebäudes oder Kunstwerks verwendete, porticum de manubiis Cimbricis fecit, Cic.: de manubiis duos fornices fecit, Liv. – ... ... Rosc. Am. 108: qui manubias sibi tantas ex L. Metelli manubiis fecerit, Cic. II. Verr ... ... von den Bürgern zogen, Suet.: verb. praedae et manubiae, manubiae et rapinae, Suet. – II) ...
1. germānus , a, um ( wie germen v. ... ... a. – subst., a) germānus, ī, m., Bruder, Komik., Catull., ... ... soror, Enn. ann. 41. – B) geschwisterlich, verschwistert, germanum in modum, Plaut.: duas germanas ( ...
Summānus (Submānus), ī, m., eine urspr. etrusk., dann auch röm ... ... wie Jupiter Gott des Tageshimmels, daher Summanus auch von Späteren mit Pluto identifiziert), Plaut. Bacch. 895. ... ... , ium, n., in Form eines Rades gebildete Opferkuchen, die dem Summanus dargebracht wurden, Fest. 348 (b), ...
manuālis , e (manus), zur Hand gehörig, mit der Hand gefaßt, ... ... , Tert. – II) subst., a) manuāle, is, n., ein Bücherfutteral, Mart. 14, 84 lemm. – b) manuālia, ium, n., ...
prīmānus , a, um (primus), von der ersten Legion, tribunus, s. Fest. p. 234 (b), 17 u. Paul. ex Fest. 235, 13. – Plur. subst., prīmāni, ōrum, m., die Soldaten ...
manuleus , eī, m. (manus), der stulpenartig auslaufende Ärmel der Tunika (der die Hand mit bedeckte), Acc. fr. bei Non. 194, 19. Plaut. fr. bei Fulg. cont. Verg. p. 163, 1 ...
Lemannus (Lemānus) ī, m., mit u. ohne lacus, der Genfer See, Caes. b. G. 1, 2 u. 8. Mela 2, 5, 1 u. 5 (2. § 74 u. 79). Plin ...
trimanus , a, um (tres u. manus), dreihändig, Isid. orig. 11, 3, 4. Prisc. 1358 P. (aber dort von Keil vol. 2. p. 416, 30 aus dem Texte entfernt, s. not. ...
ūnimanus , Akk. um (unus u. manus), einhändig, puer, Liv. 35, 21, 3 u.a ... ... Iul. Obs. 7 u. 112. – als Beiname, Claudius Unimanus, Flor. 2, 17, 16.
Buchempfehlung
Nach der Niederlage gegen Frankreich rückt Kleist seine 1808 entstandene Bearbeitung des Hermann-Mythos in den Zusammenhang der damals aktuellen politischen Lage. Seine Version der Varusschlacht, die durchaus als Aufforderung zum Widerstand gegen Frankreich verstanden werden konnte, erschien erst 1821, 10 Jahre nach Kleists Tod.
112 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro