cāris , ridis, f. (καρίς), eine Art Krabben od. Seekrebse, Ov. hal. 132.
cariēs , em, ē (nur diese drei Kasus), f. (vgl. altind. çīryátē, wird zerbrochen, zerfällt; griech. κήρ, Verderben, Tod), das Morsch-, Faulsein, die Morschheit, Fäulnis, Lucil.: des Holzes ...
Caryae , ārum, f. (Καρύαι), ... ... Lakonien, mit einem Tempel der Artemis (Diana), noch j. (nach Pouqu.) Karyes, Vitr. 1, 1, 5. Liv. 34, 36, 9; 35, ...
ob-sīdo , sēdī, sessum, ere, sich an ... ... durch Besetzung Herr werden, I) im allg.: ne auriculam obsidat caries, Lucil. fr.: aër obsidit vias oculorum, Lucr. – II) insbes., ...
cariāns , antis (caries), morsch, faul, tripus, Mart. Cap. 1. § 10.
cariōsus , a, um (caries), morsch, faul, mürbe, I) eig.: os, Cels.: dentes, Phaedr. u. Plin.: palmula fit vetustate cariosior, Varr.: terra, trocken, beinahe zu Staub geworden, Cato u. Col.: ...
noceo , cuī, citum, ēre (verwandt mit neco), I) ... ... , 195: haec nocuere mihi, Ov. met. 9, 613: ei materiae nec caries nec tempestas nec vetustas potest nocere, Vitr. 1, 5, 3: si ...
Cāres , um, m. (Καρες), die ... ... Sen. de ben. 5, 6, 1. – Sing. Cār , Cāris, m. (Κάρ), ein Karier, Cic. Flacc ...
con-dūco , dūxī, ductum, ere, I) tr.: A) ... ... aetati non conducit latebrosus locus, Plaut.: et virtute (alter Dat.) tuae et caris conducere chartis, Lucil. fr.: non quomodo ambitioni meae conducere arbitrabar, C. ...
nōbilis , e (urspr., aber archaist. Form gnōbilis, zu nōsco), kennbar, kenntlich, bekannt, I) im allg.: eis nobilis ... ... nobili; aber aliquo excellente et nobile viro, Cic. fr. b. Caris. 138, 13.
āvulsio (āvolsio), ōnis, f. (avello), das ... ... Losreißung durch den Tod, de uxore, de liberis, de excedentibus caris funebris et tristis avulsio, Cypr. de mortal. 12.
lapillus , ī, m. (Demin. v. lapis), das ... ... alieno litore petiti lapilli, Sen. rhet.: insignes lapillis et coloribus vestes, Lact.: caris aures onerare lapillis, Ov.: candicant orbiculi lapillorum, Solin. – 3) das ...
īn-sterno , strāvī, strātum, ere, I) bedecken, überdecken ... ... Poët. vet. b. Ter. Maur. 1160. – poet., sese caris ignibus, sich darüber hinwerfen, Stat. Theb. 12, 800.