... Cic. u.a.: verb. ubique et semper, Quint.: omnes qui ubique sunt od. sunt nati ... ... . 5, 11. – m. Genet., ubique gentium, Apul. flor. 18: itineris ubique, überall auf der R ... ... – / Verschieden ist ubique = et ubi, Plaut. u. Liv.
āctito , āvī, ātum, āre (Frequ. v. ago), gewöhnlich betreiben, causas multas, viele Prozesse führen, Cic ... ... in Tr. als Schauspieler auftreten, Cic.: so auch mimos, Tac.: quae ubique singulis triumphis digna sunt actitata, Capitol.
decōrus , a, um (decor) = ευπρεπής, I) geziemend ... ... adi.: vox, actio, Quint.: decorus est senis sermo, Cic.: neque autem idem ubique aut licet aut decorum est, Quint.: cum persuasum sit nihil hominem nisi quod ...
nusquam , Adv. (ne u. usquam), nirgends, ... ... de legg. 1, 42; usque quaque, Cic. de inv. 2, 63; ubique, Sen. de ben. 3, 6, 2), Komik., Cic. ...
per-ubīque , Adv., überall, Tert. de pall. 2 extr.
dif-fundito , āre (dis u. fundito), nach allen Seiten-, überallhin gießen, dah. übtr.: I) vertun, verschwenden, Plaut. merc. 58. – II) verbreiten, Amm.: ubique sese diffunditans, Amm.
particulātim , Adv. (particula), I) teilweise, Cornif. rhet. u.a.: Ggstz. ubique, Lact. 2, 10, 23. – II) stückweise, Varro r. r. 2. praef. 2.
ūnus (altlat. oenus), a, um, Genet. ūnīus ... ... . Unger Valg. p. 428), una rei publi ae pestis, Cic.: sic ubique una atque continua totius generis humani aut pax fuit aut fatigatio, Flor.: uno ...
sono , sonuī, sonitum, āre (sonus), I) intr.: 1) ... ... aere icto sonat, Chalcid. Tim.: sonuerunt tympana, Caes.: classica sonant, Verg.: ubique lyraeque tibiaeque et cantus sonant, Ov.: quā numerosa fides quāque aera rotunda Cybebes ...
iūro , āvī, ātum, āre (2. ius), das Recht ... ... bl. iurare alci, jmdm. den Eid der Treue leisten, scis tibi ubique iurari, cum ipse iuraveris omnibus, Plin. pan. 68, 4: scis te ...
tero , trīvī, trītum, ere (Stamm ter, tri, ... ... , -lesen, 1) eig.: catillus Euandri manibus tritus, Hor.: liber ubique teritur, Mart.: quod legeret tereretque viritim publicus usus, Hor. – 2) ...
iaceo , cuī, citūrus, ēre (Intr. zu iacio; ... ... magnus iacuit, Sen.: ille potens, alii, sordida turba, iacent, Ov.: pauper ubique iacet, ist überall verachtet, Ov. – dah. β) bes ...
1. as-sum (ad-sum), affuī (adfuī), adesse, ... ... . Ang. als wer? durch Adjj. od. Substst., Caesar ubique aderat, Vell.: nunc ultro ad cineres et ossa parentis assumus, Verg.: in ...
noceo , cuī, citum, ēre (verwandt mit neco), I) ... ... . 6, 34, 7. – mit Abl. (durch), feminas omnes ubique visu nocere, quae duplices pupillas habeant, Cic. fr. b. Plin. ...
2. fundo , fūdī, fūsum, ere (zu Wurzel χυ ... ... Strymon funditur in sex lacus, Plin.: ingentibus procellis fusus imber, Liv.: funditur ater ubique cruor, Verg.: flamma fusa e capite, Liv. – 2) nicht-flüssige ...
nārro , āvī, ātum, āre (eig. gnaro = gnarum ... ... , man erzählt von mir, von dir, schildert mich, dich, rideor ubique, narror, ostendor, Ps. Quint. decl. 14, 12 in.: dulcis in ...
canto , āvī, ātum, āre (Intens. v. cano), ... ... urbe, er soll in aller Leute Mund kommen, Hor.: quae me iuvene ubique cantari (abgedroschen zu werden) solebant, Quint. – b) v. ...
rīdeo , rīsī, rīsum, ē e (zu altind. vrīḍ ... ... Socrates ludens ab Alcibiade risus est, Val. Max.: pro! miseranda condicio! rideor ubique, narror, ostendor, Ps. Quint. decl. – / rideor als Depon ...
pudor , ōris, m. (pudeo), das Gefühl, das uns ... ... – D) die Scham = das Schamglied, pudor ubique vestitur, Tert. de virg. vel. 11; u. so Tert. ...
1. sōpio , īvī u. iī, ītum, īre ( ... ... Sulp. Sev.: venti, tempestates sopiuntur, Plin.: virtus sopita sit, Cic.: sopitus ubique armorum furor, Vell.: ignis sopitus, das (unter der Asche) schlummernde Feuer ...
Buchempfehlung
Die ältesten Texte der indischen Literatur aus dem zweiten bis siebten vorchristlichen Jahrhundert erregten großes Aufsehen als sie 1879 von Paul Deussen ins Deutsche übersetzt erschienen.
158 Seiten, 7.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro