placeo , uī, itum, ēre (verwandt mit placāre, wie sedēre mit sēdāre), gefallen, gefällig sein (Ggstz. displicere, improbari), I) im allg.: a) v. Pers.: alci, Cic.: velle placere alci, jmdm ...
flacceo , ēre (flaccus), I) welk-, schlapp sein, aures pendulae atque flaccentes, Lact. de opif. dei 8, 8. – II) übtr., matt sein, nachlassen, iam flaccet fortitudo, Afran. fr.: sin flaccebunt condiciones, repudiato ...
plāco , āvi, ātum, āre (Kausativ v. placeo, wie sēdo v. sedeo, stammverwandt mit plā-nus), ebenen, beruhigen, I) eig.: aequora tumida, Verg.: aequora, Ov. – II) übtr., beruhigen ...
placor , ōris, m. (placeo), das Wohlgefallen, Vulg. Sirach 4, 13 u. 39, 23.
placito , āre (Frequ. v. placeo), durchaus gefallen, Plaut. Bacch. 1081.
placidus , a, um (placeo), sanft, ruhig, still, friedsam, gemütlich (Ggstz. vehemens, violentus), homo, Cic.: animal, zahm, Plin.: reddere alqm placidum, Cic.: senatus, Cic.: ingenium, Sall.: animus, Sen.: mores (equi) ...
placitus , a, um, PAdi. (v. placeo), gefallend, beliebt, angenehm, I) adi.: amor, Verg.: locus, Sall.: cultrix placitissima nostri, Stat. – II) subst., placitum, ī, n., A) was einem gefällt, ...
placitio , ōnis, f. (placeo), das Gefallen, sui, Hieron. Orig. in Ezech. hom. 9, 5.
placēsco , ere (Inchoat. v. placeo), gefallen, Anthol. Lat. 353, 12 (360, 12).
dis-pliceo , plicuī, plicitum, ēre (dis u. placeo), mißfallen (Ggstz. placere, arridere, probari), I) im allg., absol., Cic.: alci, Cic.: alci de alqo, Cic. – spätlat. mit ab u. Abl ...
com-placeo , cuī u. citus sum, ēre, zugleich gefallen, auch gefallen, auch angenehm sein, bes. in älterer Prosa alci complacuisse, Plaut. rud. 727. Col. 9, 16, 2. Vulg. 2. regg. 22, 20 ...
flaccēsco (flaccīsco), ere (Inch. v. flacceo), I) welk-, schlapp werden, dum flaccescat (feniculum), Col. 12, 7, 4: flaccescente fronde, Vitr. 2, 9, 2. – Varro r. r. 1, 13, 4 liest ...
per-placeo , ēre, recht od. gar wohl-, überaus gefallen, servi mei perplacet mihi consilium, Plaut. merc. 348: ecquid (aedes) placeant me rogas? immo hercle vero perplacent, Plaut. most. 907: ea (lex) mihi perplacet ...
1. placentia , ae, f. (placeo), das Gefällige, Apul. de dogm. Plat. 2, 6.
bene-placeo , uī, itum, ēre, wohl gefallen, alci, Vulg. 1. Corinth. 16, 2 u.a. – Dav. beneplacitus , a, um, wohlgefällig, Vulg. Sirach 34, 21. Ambros. de Isaac et anima 7 ...
placibilis , e (placeo), gefallbar, gefällig, Tert. de res. carn. 43.
sīc , Adv. (von der Wurzel i [wovon auch ... ... Beschaffenheit, so, so beschaffen, von der Art, sic sum: si placeo, utere, Ter.: sic est vulgus: ex veritate pauca, ex opinione multa ...
āctus , ūs, m. (ago), I) das Getriebenwerden, Sich ... ... der Hauptteil der Handlung eines Stücks, der Akt, Aufzug, primo actu placeo, Ter.: extremum actum neglegere (v. Dichter), Cic.: in extremo actu ...
spīro , āvī, ātum, āre (zu Wz. *speis-, ... ... spirat picta tabella, Mart. – c) von dichterischer Begeisterung, quod spiro et placeo, si placeo, tuum est, daß mich ein Dichter beseelt, Hor. carm. 4, ...
zufrieden , parvo od. paucis contentus (der sich mit ... ... mir z. sein, me laudabis: ich bin mit mir z., mihi placeo (ich gefalle mir); ego me amo, z.B. daß etc., ...
Buchempfehlung
Eine Reisegruppe von vier sehr unterschiedlichen Charakteren auf dem Wege nach Braunschweig, wo der Luftschiffer Blanchard einen spektakulären Ballonflug vorführen wird. Dem schwatzhaften Pfarrer, dem trotteligen Förster, dem zahlenverliebten Amtmann und dessen langsamen Sohn widerfahren allerlei Missgeschicke, die dieser »comische Roman« facettenreich nachzeichnet.
94 Seiten, 5.80 Euro