... Kandidat, 1) eig.: c. consularis, c. praetorius, c. tribunicius, Cic.: c. consulatus, Liv. epit. u. Suet.: c. quaesturae, ... ... machen kann, candidatus (Bewerber) non consulatus tantum, sed immortalitatis et gloriae, Plin. pan.: ...
con-glūtino , āvī, ātum, āre, zusammenleimen, -kleben ... ... im allg.: ex his totus conglutinatus est, aus diesen (Lastern) ist er ganz zusammengesetzt, Cic.: hominem eadem optime, quae conglutinavit, natura dissolvit, Cic.: c. rem dissolutam divulsamque, Cic. ...
... Körpergliedern u. dgl., si pes condoluit, si dens, Cic.: si condoluit tentatum frigore corpus, Hor.: ... ... nam mihi de vento condoluit caput, Plaut.: latus ei dicenti condoluisse, Cic. – b) v. Pers., im Gemüte, naturā et condolescere et concupiscere, Cic.: quorum alter ne condoluisse quidem umquam videtur, Cic. – ...
col-lacrimo , āvī, āre (con u. lacrimo), in Tränen ausbrechen, sich in ... ... esset neminem ex tot milibus ad centum annos superstitem futurum (esse), Ps. Cic. consol. 59.
con-duplico , āvī, āre, verdoppeln, idem hic ... ... : divitias, Lucr. 3, 71: tenebrae conduplicantur, Pacuv. tr. 412: eo modo conduplicabitur substantia spiritus, Augustin. ep. 147, 51: P conduplicatur, ›reperio repperi‹, Prisc. 9, 20. – ...
cōn-fābulor , ātus sum, ārī, I) intr. mit ... ... , Plaut. merc. 571: ad alqam accedere confabulatum, Ter. Hec. 182. – cum alqo, Plaut. merc. 188. ... ... mit jmd. besprechen, sed ego rem meam magnam confabulari tecum volo, Plaut. ...
annōnārius , a, um (annona), zu den Lebensmitteln gehörig, ... ... Arnob.: regio, Treb. Poll.: lex, über die Getreideausteilung ans Volk, Ascon. in Cic. Pis. 9. p. 7, 23 K. – subst ...
cōn-finālis , e (confinis), a) die Grenze bildend, Grenz-, ... ... – Plur. subst., cōnfīnālēs, ium, m., die Grenznachbarn, conregionales (Gebietsnachbarn) et confinales sui, Augustin. de civ. dei 2, 17.
con-glomero , āvī, ātum, āre, I) zusammenrollen, ... ... 20 a R. 2 : venae intortae conglomerataeque a superiore parte, geschlängelt u. nach oben zu angehäuft, Cels. 7, 18. p. 297, 11 D.: si possit (animi natura) conglomerari, Lucr. 3, 210 ...
adumbrātio , ōnis, f. (adumbro), der Umriß, ... ... bloße Andeutung von etw., si non perfectio, at conatus tamen atque adumbratio, Cic. or. 103. – b) ein Scheinbild, ...
con-corporo , (āvī), ātum, āre, dem ... ... gleichfarbig, Plin. 27, 112: mulsum ex vetere vino facillime cum melle concorporatur, Plin. 22, 113. – Partiz. concorporātus, Amm. 22, 8, 15. Tert. de pudic ...
col-labefīo , factus sum, fierī (con u. labefacio), I) wankend gemacht-, zum Fallen gebracht werden, zusammensinken, Lucr. 3, 599. Caes. b. c. 2, 6. § 5. – poet., igni collabefacta, durch F. ...
arrhenicum (arrenicum), ī, n. (ἀῤῥεν ... ... ; 28, 214: 30, 117; 34, 178. – Spät. Nbf. arsenicon od. -um (ἀρσενικόν), ...
Brigantium , ī, n., I) Kastell der Segustaner in Gallia Narbon., j. Briancon, Amm. 15, 10, 7 (wo noch Gardth. im Text falsch Virgantiam): Nbf. Brigantio, Itin. Anton. 341, 5 u. 357, 3 ...
col-lūcēsco , collūxī, ere (con u. lucesco), aufleuchten, Oros. 3, 23, 3. übtr., Amm. 16, 1, 4. – unpers., collucescit = es wird klar, -deutlich, Boëth. de syll. hyp. ...
con-gelāsco , ere, völlig gefrieren, Gell. 17, 8 lemm. u. 17, 8. § 8 u. 10. Porph. Hor. ep. 1, 3, 3. Macr. sat. 7, 12, 32. Amm. 22, 15, 5. ...
cōnfātālis , e (con u. fatum) = συνειμαρμένος, mit ans Schicksal (Verhängnis) geknüpft, mitverhängt, Cic. de fat. 30.
con-genuclo , āre (geniculo), in die Knie zusammensinken, congenuclat percussus, Cael. Antip. hist. 7. fr. 44: multi plagis adversis icti et congenuclati, Sisenn. hist. 3. fr. 33.
con-comitor , ātus sum, ārī, mitbegleiten, Ven. Fort. 8, 6, 158 u. 8, 7, 183: Partiz. Perf. passiv concomitātus = mitbegleitet, Plaut. mil. 1103.
collīberta , ae, f. (con u. liberta), die Mitfreigelassene, Corp. inscr. Lat. 6, 11125 (abgekürzt COLL.). Nbf. coliberta, Corp. inscr. Lat. 3, 801.
Buchempfehlung
Als leichte Unterhaltung verhohlene Gesellschaftskritik
78 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro