amictor , ārī, περιβάλλομαι, i ch tue mir (ein Gewand) um, Dosith. 61, 19 K.
abamita , ae, f. = avi amita, des Ahnesahns (abavi) Schwester, ICt. (das. auch amita maxima genannt).
Amilcar , s. Hamilcar.
Aminula , ae, f., unbedeutende kleine Stadt in Apulien (s. Paul. ex Fest. 25, 2), Plaut. mil. 648.
adamita , ae, f., die Tochter der Schwester des Urgroßvaters, Isid. 9, 6, 28.
amictum , ī, n., s. amictus /.
Amissis , s. Amīsia.
Amīsēnī , s. Amīsus.
... contingere alqm, Liv.: multos amicitiā comprehendere, Cic.: Plur., amicitiae igni perspectae, Cic.: quaerere opes et amicitias, Hor.: amicitias coniungere, Cic.: amicitiae immortales, mortales inimicitiae debent esse, ... ... amicitia continere, Caes.: alqm a Caesaris amicitia avertere, Caes.: amicitiam Romanorum sequi, am Bunde ...
amiculum , ī, n. (amicio), ein Kleidungsstück zum Um- od. ... ... Apul. met. 10, 12. – amiculo esse, zum U. dienen (v. einem Gewande), ... ... sat. Mem. 212 Bücheler mit den Hdschrn. chlamydas et purpurea amicula). – Übtr., novissimum homini sapientiam celenti amiculum est ...
at-tāmino (ad-tāmino), āvī, ātum, āre ( aus ad u. ... ... v. tango; nachklass. für contamino), berühren, antasten, I) im allg.: hominem ... ... ep. 1, 3, 9. – übtr., quae imprudentia regendae coniugis attaminavit, Aur. Vict. Caes. 16, ...
Amīnaeus u. Amīnēus (Ἀμιναιος, Ἀμίνειος), a, um, aus Aminäa, einer Gegend Italiens im ... ... , 16 [3, 20], 7), aminäisch, vinum, Cato u. Varr.: vites, uvae ...
amiantus , ī, m. (ἀμίαντος, unbefleckt, rein), die grünlichweiße Asbestgattung, der Amiant, auch Berg - od. Erdflachs gen., ...
Beniamin , m. indecl., I) der ... ... , ārum, m., die Juden aus dem Stamme Benjamin, die Benjamiten, Sulp. Sev. chron. 1, 29, 5. – B) Beniamīticus , a, um, benjamitisch, tribus, Hier. Euseb. ...
amitīnus , a, um (amita), von des Vaters Schwester abstammend; dah. amitīnī, ōrum, m., u. amitīnae, ārum, f., Geschwisterkinder, von denen des einen Vater u. ...
apotamia , ae, f. (ἀποταμιευομαι), die Vorratskammer, rein lat. cellarium, Cael. Aur. acut. 3, 21, 204.
amicīnus , ī, m. = ἀσκοῦ στόμα (Gloss.), das Mundstück am Weinschlauch, Paul. ex Fest. 15, 2.
amīculus , ī, m. (Demin. v. amicus), das Freundchen, der liebe, traute Freund, Catull. 30, 2. Cic. Verr. 3, 79. Hor. ep. 1, 17, 3.
amīcōsus , ī, m. (amica) = πολυερώμενος, der viele Geliebte hat, Diom. 326, 17.
amīcālis , e (amicus), freundschaftlich, Spät. – Dav. das Adv. amīcāliter , Ven. Fort. carm. praef. 6.
Buchempfehlung
Julian, ein schöner Knabe ohne Geist, wird nach dem Tod seiner Mutter von seinem Vater in eine Jesuitenschule geschickt, wo er den Demütigungen des Pater Le Tellier hilflos ausgeliefert ist und schließlich an den Folgen unmäßiger Körperstrafen zugrunde geht.
48 Seiten, 3.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro