auxilior , ātus sum, ārī (auxilium), Hilfe leisten, zu ... ... Lebl.: nihil Tarentinis corporis vires auxiliatae sunt, Cornif. rhet. 4, 37: neque mihi beneficia neque decreta auxiliantur, Sall. Iug. 24, 3: loro traiecto fit una pars ...
coniecto , āvī, ātum, āre (Frequ. v. conicio), ... ... schließen, erraten, deuten, a) übh.: α) m. Acc., neque scio quid dicam aut quid coniectem, Ter.: c. rem vetustate obrutam, Liv ...
abundāns , tis, Abl. auch abundanti, PAdj. m. ... ... = überladen, non erat abundans, non inops tamen oratio, Cic.: neque Attice pressi neque Asiane sunt abundantes, Quint. – 3) im Überfluß vorhanden, übermäßig, ...
avāritia , ae, f. (avarus), I) jede unmäßige ... ... mater avaritia, Claud.: propter avaritiam ipsius, Plaut.: avaritia pecuniae studium habet, Sall.: neque avaritiam neque sordes obiciet vere quisquam mihi, Hor.: avaritia parsimoniae nomine lenietur, Quint.: ardere ...
ab-surdus , a, um, (vgl. susurrus, surdus) ... ... ungereimt, abgeschmackt, ohne Sinn und Verstand, sinnlos, unvernünftig, verbum non absurdum neque asperum, Gell.: ratio inepta atque absurda, Ter.: illud ineruditum absurdumque, Cic.: ...
excelsus , a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. excello; eig. in die Höhe ... ... 3) dem Stile nach erhaben, orator grandior et quodammodo excelsior, Cic.: neque eos quicquam excelsum magnificumque delectat, Cic.
cōn-fugio , fūgī, ere, hinzufliehen, d.i. irgendwohin ... ... . – v. Redner, zu etw. als Verteidigungsmittel, Ausflucht, Entschuldigung usw., neque tu scilicet eo nunc confugies ›Quid mea?‹ Ter.: deinde ubi erubuit, ...
com-probo , āvī, ātum, āre, I) etw. begutheißen ... ... konstr. m. Abl., ut beneficium verbis initum dudum nunc re comprobes, Ter.: neque vero hoc oratione solum, sed multo magis vitā et factis et moribus comprobavit, ...
dēlēctus u. dīlēctus , ūs, m. (deligere), ... ... . epit. – Plur., dilectus adversum vos habiti, Sall. fr.: neque delectus agere nec copias contrahere, Quint. – / Die Schreibung dilectus ...
as-sevēro (ad-sevēro), āvī, ātum, āre (ad u ... ... – m. de u. Abl., nemo de ulla re potest contendere neque asseverare, Cic.: neque hoc meum (iudicium), de quo tanto opere in hoc libro asseveravi, umquam ...
ab-scindo , scidī, scissum, ere (griech. ἀποσχίζω), ... ... dulces, Hor.: sic fata querelas abscidit, Val. Flacc.: fluxum menstruorum, Scrib.: neque ullis remediis audacia potest abscindi, Arnob.: Hortensianae eloquentiae tanta hereditas unā feminae actione ...
dē-mētior , mēnsus sum, mētīrī, I) abmessen, zumessen ... ... Stich. 60: u. übtr.: nunc argumentum vobis demensum dabo, non modio neque trimodio, verum ipso horreo (aus voller Scheuer = sehr reichlich), Auct. ...
corruptē , Adv. m. Compar. u. Superl. ( ... ... 21. – c) im Urteil verkehrt, verschroben, de alqa re neque depravate iudicare neque c., Cic. de fin. 1, 71. – d) moralisch verderbt, ...
dis-cerpo , cerpsī, cerptum, ere (dis u. carpo), ... ... ) im allg., in der Rede zerstückeln, qui quae complecti tota nequeunt, haec facilius divulsa et quasi discerpta contrectant, Cic.: cum res ea, quae ...
concinnē , Adv. m. Compar. (concinnus), I) ... ... 6, 57: sunt enim c. distributa, Cic. de or. 2, 81: neque ille concinnius eloquetur, qui se Laconicā brevitate collegit, Auson. grat. act. ...
appetēns , entis, PAdi. m. Compar. u. Superl ... ... begierig nach Geld, begehrlich = habsüchtig, homo non cupidus neque appetens, Cic.: gratus animus, non appetens, Cic.
assultus (adsultus), nur Abl. Sing. ū u. Abl ... ... 13: crebris, Amm. 23, 1, 3: cassis, Prud. psych. 144: neque assultibus et velocitate corporum uteretur, Tac. ann. 2, 21.
cōn-stituo , stituī, stitūtum, ere (con u. statuo), ... ... wo seine Stellung anweisen, ihn wohin stellen, legen, neque se praesidium, ubi constitutus esset, tenere posse, Caes.: praesidia in Tolosatibus circumque ...
cōnsilium , ī, n. (consulo), der Rat, ... ... bezug auf lebl. Subjj., vis consilii expers, Hor.: quae res in se neque consilium neque modum habet ullum, Ter. II) passiv, der Rat, ...
cōn-sequor , secūtus sum, sequī, beifolgen, d.i. ... ... causā, etiam si eam non consequare, aut non dolendi, etiam si id assequi nequeas, aut eorum, quae secundum naturam sunt, adipiscendi, etiam si nihil consequare, ...
Buchempfehlung
Erst 1987 belegte eine in Amsterdam gefundene Handschrift Klingemann als Autor dieses vielbeachteten und hochgeschätzten Textes. In sechzehn Nachtwachen erlebt »Kreuzgang«, der als Findelkind in einem solchen gefunden und seither so genannt wird, die »absolute Verworrenheit« der Menschen und erkennt: »Eins ist nur möglich: entweder stehen die Menschen verkehrt, oder ich. Wenn die Stimmenmehrheit hier entscheiden soll, so bin ich rein verloren.«
94 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro