1. ager , agrī, m. (griech. ἀγρός, gotisch ... ... – b) im Ggstz. zum Dorfe, das freie Feld, sanum oportet... modo ruri esse, modo in urbe, saepius in agro, teils auf ...
tono , tonuī, āre (altind. tan yati, donnert, ... ... .: cum tonat, fulminat, fulgurat, cum serenat, Min. Fel.: ordine tonare prius oportet, postea coruscare, Apul. – tonāns, als Beiwort Jupiters, Iuppiter, Cic ...
video , vīdī, vīsum, ēre ( altindisch véda, ich weiß ... ... recte faciam, viderint sapientes, Cic.: sitne malum dolere, Stoici viderint, Cic.: videre oportet, nervine id vitium an cutis sit, Cels.: videndum est, num etc., ...
at-que u. ac (letzteres in der klass. ... ... gewichtvolleren Gedankens, und zwar, und sogar, und besonders, quid me oportet Tullium pro Tullio facere? Ac mihi magis illud laborandum videtur, ut etc., ...
dīsco , didicī, ere ( zu διδάσκω), lernen, kennen ... ... lassen), qui quod didicit id dediscit, einen Rückschritt macht, Plaut.: multa oportet discat atque dediscat, Cic.: disces docebisque artes, Sen.: hoc discunt omnes ante ...
1. odium , iī, n. (v. odio, s ... ... (ein besonderer Gegenstand des Hasses) omnium hominum vel, si etiam di oderunt quos oportet, deorum, Cic. Phil. 14, 8: quam ob rem odium eos omnium ...
alter , tera, terum, Genet. alterīus ... ... ecl. p. 90 u. 458), qui alteri exitium parat, eum scire oportet etc., Enn. fr.: qui alterum incusat probri, eum ipsum se intueri oportet, Plaut.: qui nihil alterius causā facit, Cic. – dah. alter ...
vario , āvī, ātum, āre (1. varius), I) tr. ... ... Ggstdn.: a) übh., mit etwas abwechseln, per haec variare oportet, Cels.: quamvis in ea multum variarent, dabei viele Nuancen angebracht (mannigfaltige ...
mīror , ātus sum, ārī, I) sich wundern, sich ... ... atque intemperantia non miror; sperasse me consule assequi posse demiror, Cic.: non mirari oportet (es darf nicht auffallen) hunc ordinem ad institutam ab Servio Tullio summam ...
nihil (zsgz. nīl), n. indecl. (aus nihilum ... ... ihn abzuhalten, Cic.: n. moror, quo minus abeam, Liv.: n. facere oportet, quo minus quidquid est puris excedat, man muß alles anwenden, um allem ...
memor , oris (vgl. memini, griech. μνήμων) ... ... , Cic.: homo ingeniosus ac m., Cic. – sprichw., mendacem memorem esse oportet, ein Lügner muß ein gutes Gedächtnis haben, Quint. 4, 2, ...
ultrā (sc. parte, v. ulter), I) Adv.: ... ... über... hinaus, mehr als, modum, quem ultra progredi non oportet, Cic.: ultra modum, Quint.: ultra vires, Verg.: ultra eum numerum, ...
... verecundiae fines transierit, eum bene et naviter oportet esse impudentem, Cic.: in tuendo, quod s. annuisset, tantā erat ... ... übh.: s. exorari soles, Cic.: quibus s. ignotum a te esse oportet, Cic.: s. humum ore momordit, Verg.: vitam s. finirent, ...
1. sōpio , īvī u. iī, ītum, īre ( ... ... ) sumpto sopitus, Nep.: Ggstz., quem videntem ae vigilantem sic eluseritis, sopitum oportet fallatis, Liv. 7, 35, 6. – b) übtr., lebl. ...
tālis , e (vom Pronominalstamm *to, mit ālis ... ... est, infortunio, Ter.: mit folg. qui, zB. talem te esse oportet, qui seiungas etc., Cic. – b) in bezug auf etwas Folgendes, ...
tardē , Adv. m. Comp. u. Superl. ( ... ... Cic.: tardissime perferri, Cic.: eoque tardius ad te scripsi, quod etc., Cic.: oportet autem nonā quāque die vinum moveri aut curari, vel si tardius, undecimā, ...
strio , āvi, ātum, āre (stria), mit Riefen (Falten ... ... der Archit., auskehlen (abkehlen), kannelieren, columnas autem striari XX striis oportet, Vitr. 4, 3, 9. – Oft Partiz. striātus, a, ...
cōn-sto , stitī, stātūrus, āre, wörtl. beihinstehen = ... ... v. Wasser, in fossis sicubi aqua constat aut aliquid aquae obstat, id emittere oportet, Cato r. r. 155 (156), 2. – II) übtr.: ...
au-fero , abstulī, ablātum, auferre (au, altind. áva ... ... . istaec! laß das! Plaut.: aufer abhinc lacrumas, Lucr.: aufer mihi oportet, laß »das Muß« beiseite, Ter.: u. mit folg. ...
as-sūmo (ad-sūmo), sūmpsī, sūmptum, ere, an ... ... Cels.: nihil vini, Cels.: cum cibo vini paulo plus, Cels.: primum assumere oportet quae nauseam faciunt, Scrib. II) übtr.: 1) zur Teilnahme ...
Buchempfehlung
»Zwar der Weise wählt nicht sein Geschicke; Doch er wendet Elend selbst zum Glücke. Fällt der Himmel, er kann Weise decken, Aber nicht schrecken.« Aus »Die Tugend« von Albrecht von Haller
130 Seiten, 7.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro