ad-inquīro , ere, dazu erforschen, ultra alqd, Iul. Val. 1, 41.
hēmerobion , iī, n. (ἡμερόβι ... ... ;), das nur einen Tag lebende Tier, erumpit volucre quadrupes, nec ultra unum diem vivit, unde hemerobion vocatur, Plin. 11, 120.
sēmūnciālis , e (semuncia), eine halbe Unze schwer, (uniones) ultra semunciales inventos negant, Solin. 53, 27 codd. optt. (Mommsen semiunciales).
mōs , mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der ... ... Cic.: proxime morem Romanum ordinati, ganz nach röm. Muster, Liv.: eum ultra Romanorum ac mortalium etiam morem curabant, Sall. hist. fr.: esse in more ...
aut , Coni. disiunct. (vgl. griech. αὖ, wieder ... ... genommen, de hominum genere aut omnino de animalium loquar, Cic.: quid enim ultra differri aut teri tempus? Liv. Vgl. Fabri Liv. 21, 53, ...
mox , Adv. (altindisch makšú, eilend), bald, ... ... der Reihenfolge in bezug auf Ort u. Lage, darauf, dann, ultra eos Dochi, deinde Gymnetes, mox Anderae, Plin.: mox in campestribus oppida, ...
fās , n. indecl. ( zu fārī, fātum), die ... ... versum atque nefas, Verg.: omne fas abrumpere, Verg.: ius fasque exuere, Tac.: ultra fas trepidare, Hor. – fas gentium, Tac.: id fas armorum et ius ...
cado , cecidī, cāsūrus, ere (altind. çad-, Perf. ... ... sub nullam regulam cadere posse, unter keine Regel gebracht werden können, Sen.: ultra medicinae professionem, Scrib. – ε) in einen Zustand, in ein Verhältnis ...
cūro (altlat. coiro u. coero), āvī, ātum, ... ... multis, timetur a pluribus, Plin. ep. 1, 5, 15. – eum ultra Romanorum ac mortalium etiam morem curabant exornatis aedibus per aulaea et signa scaenisque ad ...
... v. Menschen, urbem, Cic.: regionem ultra Istrum iacentem, Curt.: Rheni ripam, Tac.: qui (homines) has nobiscum ... ... .: super Bosporum, Curt.: usque ad Albim, Tac.: citra Hiberum, Gell.: ultra Tanaim usque ad Thraciam, Curt.: ganz absol., colunt discreti ac ...
co-eo , coiī ( selten coīvī), coitum, coīre (com ... ... a) übh., sowohl v. Flüssigem, tenues aquae, quarum fluxus etiamsi ultra paulum coit, aliquid tamen cavi relinquit, Quint.: ubi (Nilus) rursus coit, ...
quam , Adv. (Akkusativform von qui, analog mit tam ... ... nach aeque (ebenso), nach plus (mehr), supra (mehr), ultra (weiter), contra, secus, alius, aliter, alibi, dissimilis, diversus, ...
... ein Mensch unter Menschen, Petron. – d) ultra hominem od. homines, supra homines, über die menschliche Natur hinaus, ultra hominem efferatus, Amm. 27, 12, 11: ultra homines se efferens, Amm. 26, 8, 13; vgl. 31 ...
sino , sīvī, situm, ere, eig. niederlassen, niederlegen ... ... haud procul Thraciā sita, Curt.: Indi procul a nobis ad orientem siti, Apul.: ultra siti sunt Modubae, Plin. – B) übtr.: 1) im allg ...
dūro , āvi, ātum, āre (dūrus), I) tr. A) ... ... der S. hinrichten zu lassen, Tac. ann. 1, 6: non durat ultra poenam abdicationis, er verhängt keine andere Strafe als die Verstoßung, Quint. ...
1. erro , āvī, ātum, āre (ahd. irr(e)ōn, irren), irren, I) im allg., ... ... sich vergehen, errasse regem, Sall.: in amicitia, Hor.: non ultra verba ac voces, Tac.
1. ambō , ae, ō (ἄμφω), ... ... ambae, ārum, f. (sc. manus), beide Hände, rex ambas ultra fossam protendere coepit, Enn. ann. 555. – / ambo als alter ...
ūmeo (hūmeo), ēre, feucht-, naß sein, Ov. ... ... Nasse (Ggstz. sicca), Ov. met. 1, 19: umentia ultra, jenseit der Sumpfgegend, Tac. ann. 1, 65.
1. lābor , lāpsus sum, lābī (vgl. griech. ὀ ... ... = hinschwinden, vom Lebensatem, labens anima, Tac.: labi spiritum nec ultra biduum duraturum, Tac. – dah. v. Sterbenden, denen die Sinne vergehen ...
1. fidēs , eī, f. (fīdo), das Vertrauen ... ... Suet. – omnia ex fide (der Wahrheit gemäß) narrare, Suet.: laboris ultra fidem (unglaublich) patiens erat, Suet. – alcis rei fidem imminuere, ...
Buchempfehlung
Zwei satirische Erzählungen über menschliche Schwächen.
76 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro