māter , tris, f. (altind. mātár-, griech. ... ... filia mater eversa est, Augustin. de civ. dei 3, 14, 3: Brixia Veronae mater, Catull. 67, 34: Populonia mater, Verg. Aen. 10, 172 ...
Īlion od. Īlium , iī, n. (Ἴλ ... ... futura, Gedicht, wie die Ilias, Ov.: u. so Plur., tum vero longas condimus Iliadas, Prop. 2, 1, 14. – D) Īliēnsis ...
gravo , āvī, ātum, āre (gravis), I) Aktiv = ... ... weigern, ne gravere, Ter.: primum gravari coepit, quod etc., Cic.: ego vero non gravarer, si etc., Cic.: ille non gravatus (ohne weitere Umstände ...
fremo , fremuī, fremitum, ere (griech. βρέμω, ich ... ... occulti soliti erant, Liv. – m. Acc. u. Infin., iam vero Arrius consulatum sibi ereptum fremit, Cic.: quem fremunt omnes praevaricatum (esse), ...
furia , ae, f. (furo), I) die Wut ... ... ) v. Lebl., ventorum furiae, Verg.: sonorae torrentum furiae, Claud.: hic vero Alcidae furiis exarserat atro felle dolor, Verg. – II) personifiziert als Gottheit ...
intus , Adv. (vgl. εντός), I) von drinnen ... ... hostem haberent, Caes.: ut totum annum recte pascantur intus et foris, Varro: si vero infans intus (im Mutterleibe) decessit, Cels.: intus habes quod poscis, ...
lūgeo , lūxī, lūctum, ēre (vgl. griech. λευγαλέος, ... ... Trauerkleider tragen, alqm, Cic. u.a.: alqm diu, Iustin.: alqm vero desiderio (aufrichtig), Curt.: alqm per annum, Eutr.: mortem alcis, Cic ...
exsul (exul), sulis, c. (ex u. solum), ... ... suorum, Ps. Quint. decl.: paradisi, Eccl. – m. Abl., nunc vero exsul patriā, domo, Sall. Iug. 14, 17. – b) als ...
2. illīc , Adv. (1. illic), I) v. ... ... Plaut.: illic sub aqua, Plaut.: gubernator Hannibalis illic sepultus, Sall. fr.: equitum vero operam illic fuisse utilem, quo sint profecti, Caes.: illic ibi demumst locus, ...
ob-sum , fuī, esse, entgegen-, hinderlich sein, schaden ... ... offuturum illis e contrario, Cornif. rhet.: sapientia sine eloquentia parum prodest civitatibus, eloquentia vero sine sapientia nimium obest plerumque, prodest numquam, Cic.: nec hodie, ut prosit ...
fēnum u. faenum , ī, n ... ... 4, 34. – Nbf. fēnus (faenus), ī, m., Itala (Veron.) Marc. 6, 39 u. Itala (psalt. Veron.) psalm. 104, 35. – II) übtr., fenum graecum = ...
sīnum , ī, n. u. sīnus , ī, m ... ... Mart. 3, 58, 20. Vgl. Prisc. 6, 78. Schol. Veron. ad Verg. ecl. 7, 33. p. 75 Keil.
prīmō , Adv. (primus), zuerst, anfangs, erstlich, zunächst ... ... mox, Liv.: primo... denique, Sall.: primo... extremo, Nep.: primo... nunc vero, Ter.: cum primo, sobald als, Liv.
dē-dūco , dūxī, ductum, ere, I) von einem höhern ... ... alqm prope de vitae suae statu dolore ac lacrimis suis, Cic.: ded. alqm vero (von der Wahrheit), Lucr. 1, 370. – u. jmd. ...
medius , a, um (altind. mádhya-h, griech. ... ... Cic.: et regni crimen in medio (erit), wird vorliegen, Liv.: ego vero, si (regni crimen) in medio ponitur (in Frage gestellt wird, wem ...
cōn-sto , stitī, stātūrus, āre, wörtl. beihinstehen = ... ... tun, Plin. ep.: m. in u. Abl., in te vero facile ratio constabit (verst. liberalitati), etiamsi modum excesserit, bei dir ...
mollis , e (aus * molduis, zu altindisch m ... ... ) eig.: a) v. Ggstdn. u. Gliedern des Körpers: tactus vero tumor inaequalis est et mollis et lubricus, Cels.: cum superior caro mollis sit ...
1. cōgito , āvī, ātum, āre (eig. coigito, ... ... . – teils = an jmd. denken, te vero, M. Scaure, equidem video, video inquam, non cogito solum, ...
1. ac-cido , cidī, ere (ad u. cado), ... ... acciderat mihi opus esse, Cic.: cum inique accidat turpem aestimationem sequi, Cic.: illud vero mihi permirum accidit, tantam temeritatem fuisse in illo adulescente, Cic.; vgl. ...
ōrātio , ōnis, f. (ōro), I) das ... ... diceretur bonum, Cic.: erit ergo rebus ipsis par et aequalis oratio, Cic.: iam vero virtuti Cn. Pompei quae potest oratio par (entsprechender, erschöpfender Ausdruck) inveniri ...
Buchempfehlung
Nachdem Musarion sich mit ihrem Freund Phanias gestrittet hat, flüchtet sich dieser in sinnenfeindliche Meditation und hängt zwei radikalen philosophischen Lehrern an. Musarion provoziert eine Diskussion zwischen den Philosophen, die in einer Prügelei mündet und Phanias erkennen lässt, dass die beiden »nicht ganz so weise als ihr System sind.«
52 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro