2. cedo u. Plur. archaist. cette (ce u. *dō, date, Imperative zu dare; cette ... ... et dic etc., Cic.: cedo nunc eiusdem illius inimici mei de me eodem ad verum populum in Campo Martio contionem, Cic.
īmmō (īmō), Adv. (vielleicht aus *en-emo, ... ... oft bes. in der Umgangssprache des Plaut., Ter., Cic. u.a.: verum vis dicam? Da. Immo etiam! ja allerdings, Ter. – vivit? ...
1. ambō , ae, ō (ἄμφω), ... ... I, B, 1): aut ambo imperatores Romani... aut alter ex iis, Liv.: verum utrique mos geratur amborum ex sententia, Plaut.: qui utramvis recte norit, ambas ...
veru , ūs, n. (zu griech. βαρύες δένδρα), ... ... -Wagener Formenl. 3 1, 554 u. 555. – Nbf. verum, ī, n., Plaut. rud. 1302 u. 1304, s. ...
habeo , uī, itum, ēre, das deutsche haben ... ... dir, behalte es für dich, Plaut. Pers. 246: u. so verum (aber) haec tu tecum habeto, Cic. ad Att. 4, 15 ...
moveo , mōvī, mōtum, ēre (vielleicht zu altindisch) mīvati, ... ... ut u. Konj., cuius reprehensio me vehementer movet, non solum ut etc.... verum etiam ut etc., Cic. Mur. 3. – m. folg. quo ...
1. manus , ūs, f. (griech. μάρη, ahd ... ... iniurias, Sall.: u. so vindicandum in eos... non manu neque vi, verum (sondern) etc., Sall.: ebenso per manus libertatem retinendam, Sall. ...
valeo , valuī, valitūrus, ēre (zu gotisch waldan, ahd ... ... -, geeignet sein, vermögen, tu non solum ad neglegendas leges, verum etiam ad evertendas valuisti, Cic.: v. Lebl., illud perficiam, ut ...
2. magis , Adv. (magnus), mehr (griech. ... ... – insbes., mit folg. ac (atque), zB. non Apollinis magis verum (= verius) atque hoc responsum est, Ter. – b) vor Komparativen ...
culpa (altlat. colpa), ae, f., das ... ... – abesse a culpa, sowohl v. Pers., zB. innocens est quispiam, verum tamen, quamquam abest a culpa, suspicione tamen non caret, Cic.; als ...
nōmen , inis, n. (altindisch nāman-, griech. ονομα ... ... , Liv., od. imponere, Cic.: imposito Ariarathis nomine, Iustin.: si velles verum ponere mihi nomen, Hor.: quid est tibi nomen? was (wie) ist ...
agger , eris, m. (2. aggero), I) alles ( ... ... Holzhaufen, Ov.: altus agger favillae, Lucan.: agger armorum, strues corporom, Tac.: cadaverum aggeres, Amm.: u. so in mediis aggeribus (Leichenhaufen), Val. ...
cerno , crēvī, crētum, ere ( aus *crĭno; vgl. ... ... , sich überzeugen, animus plus cernit et longius, Cic.: mentis acies, quā verum cernitur, Cic.: haec, quae non vidistis oculis, animis cernere potestis, Cic.: ...
noceo , cuī, citum, ēre (verwandt mit neco), I) ... ... unecht): itaque cum non solum non noceretur (ihm kein Leid zugefügt wurde), verum etiam quarundam (suum) uberibus aleretur, ad ultimum in oceanum abici iussit, Iustin ...
timor , ōris, m. (timeo), die Furcht, Befürchtung ... ... auges tu mihi timorem, Caecin. in Cic. ep. (u. so verum ea non animum eius augebant, sed timorem, Cic.): colligere se ex maximo ...
2. labor , ōris, m. (zu labāre; eigentl. ... ... Wagner Ter. heaut. 82), quamquam ibi animo labos grandis capitur, Plaut.: verum ex eo misera quam capit laborem! Ter. – c) eine ...
tollo , sustulī, sublātum, ere (altind. tula yati, ... ... unten / ). – e) ein Gerede austragen, ruchbar machen, verum enim tu istam, si te di ament, temere hau tollas fabulam, Plaut. ...
faveo , fāvī, fautum, ēre (nach Bücheler Nbf. v. ... ... .: isti sententiae, Cic. – unpers., non modo non invidetur illi aetati, verum etiam favetur, Cic. – β) m. pro u. Abl., ...
1. nītor , nīsus u. nīxus sum, nītī (statt ... ... naturae, Lucr.: nihil contra alqm, nichts gegen jmd. unternehmen, Sall.: contra verum, der Wahrheit entgegenarbeiten, Sall.: pro Corbulone aetas, patrius mos, studia ...
nōsco , nōvī, nōtum, ere (altlat. gnōsco, vgl. ... ... dicit, animum tuum nosce, Cic.: malefacta ne noscant sua, Ter.: id esse verum cuivis est facile noscere, Ter.: studeo cursus istos mutationum... noscere, Cic.: ...
Buchempfehlung
»Was soll ich von deinen augen/ und den weissen brüsten sagen?/ Jene sind der Venus führer/ diese sind ihr sieges-wagen.«
224 Seiten, 11.80 Euro
Buchempfehlung
Romantik! Das ist auch – aber eben nicht nur – eine Epoche. Wenn wir heute etwas romantisch finden oder nennen, schwingt darin die Sehnsucht und die Leidenschaft der jungen Autoren, die seit dem Ausklang des 18. Jahrhundert ihre Gefühlswelt gegen die von der Aufklärung geforderte Vernunft verteidigt haben. So sind vor 200 Jahren wundervolle Erzählungen entstanden. Sie handeln von der Suche nach einer verlorengegangenen Welt des Wunderbaren, sind melancholisch oder mythisch oder märchenhaft, jedenfalls aber romantisch - damals wie heute. Michael Holzinger hat für den zweiten Band eine weitere Sammlung von zehn romantischen Meistererzählungen zusammengestellt.
428 Seiten, 16.80 Euro