arbitrātio , ōnis, f. (arbitror) = arbitratus, das ... ... p. 457. – / Cod. Theod. 2, 26, 4 (= Gromat. vet. 269, 11) lesen Hänel u. Lachmann arbitrio; vgl. Gell ...
coniūnctim , Adv. (coniunctus), in Gemeinschaft, gemeinschaftlich ... ... . 6, 19, 2: c. de ea re refertur a consulibus, SC. vet. in Cic. ep. 8, 8, 5: rogationes omnes c. ...
extenuātus , a, um, PAdi. (v. extenuo), schwach, gering, extenuata (die vernarbten) vestigia veteris culpae, Catull. 64, 295: oratio, Cornif. rhet.: copiolae extenuatissimae, ...
asprātilis , e (von u. für asper im Spätlat.), rauh, piscis, mit rauhen Schuppen, Plin. Val ... ... Diocl. 5, 1: terminus, aus einem rauhen, unbehauenen Steine, Gromat. vet. 306, 26 u. ö.
... u. γωνία), diagonal, limes, Gromat. vet. 248, 17: linea, die Diagonallinie, Vitr. 9. praef. 5. Gromat. vet. 196, 12. – subst., diagōnālis, is, f., die Diagonallinie, Gromat. vet. 225, 8.
caccabulus , ī, m. (Demin. v. caccabus), ein kleiner Tiegel, eine kleine Pfanne, Tert. apol ... ... . 6, 14 (neben ollula). Apic. 4, 116: fictilis, Pelagon. veterin. 1. p. 18.
clystērium , ī, n. (κλυστήρ ... ... das Klistier, Scrib. 114 u. 118. Pelagon. art. veterin. 133 Ihm. Paul. ex Fest. 78, 13.
inaurātūra , ae, f. (inauro), die Vergoldung, Plur. bei Gromat. vet. 97, 8 = Metrol. ed. Hultsch p. 59, 11. Vgl. Wölfflin im Archiv 9, 522.
combūstūra , ae, f. (comburo), das Verbrennen, Vulg. levit. 13, 28. Pelagon. veterin. 25. p. 84 (= 319 Ihm). Apic. 4, 179.
compīlātor , ōris, m. (compilo), der Plünderer, Ausbeuter, veterum, Beiname des Vergil (wegen seiner Nachahmung des Homer u.a.), Eccl.
albāmentum , ī, n. (albo), das Weiße, ovi, Apic. 5, 196: Plur., albamenta ovorum, Apic. 6, 249. Pelagon. veterin. 30.
appertineo (ad-pertineo), ēre, dazu gehören, mit ... ... . bl. Dat. od. m. ad u. Akk., Gromat. vet. 311, 22 u. 322, 29 323, 12.
commūnālis , e (commune, s. commūnis), zur ganzen Gemeinde gehörig, Gemeinde-, loca, Gromat. vet. 48, 23; 55, 22 u.a.
dēdecorōsē , Adv. (dedecorosus), verunehrend, entehrend, Aur. Vict. epit. 5, 8. Vet. schol. ad Hor. sat. 1, 3, 45.
bipartītio (bipertītio), ōnis, f. (bipartio), die Teilung in zwei Teile, Gromat. vet. p. 65, 20 (wo bipert.).
clāvicātus , a, um (clavus), durch (eingeschlagene) Nägel bezeichnet, Gromat. vet. 44, 18 u.a.
īn-frūgifer , fera, ferum, unfruchtbar, Schol. vet. ad Hor. carm. 2, 15, 4. Vict. Tonn. de paenit. 20.
iniectīvus , a, um (inicio), das Einbringen betreffend, status, Gromat. vet. 25, 9 u.a.
capitāneus , a, um (caput), durch Größe hervorstechend, litterae, Gromat. vet. p. 362, 30.
duo-centēnī , ae, a = duceni, je zweihundert, duoc. iugera, Gromat. vet. 2, 14.
Buchempfehlung
Vor dem Hintergrund einer romantisch idyllischen Fabel zeichnet der Autor individuell realistische Figuren, die einerseits Bestandteil jahrhundertealter Tradition und andererseits feinfühlige Persönlichkeiten sind. Die 1857 erschienene Bauernerzählung um die schöne Synnöve und den hitzköpfigen Thorbjörn machte Bjørnson praktisch mit Erscheinen weltberühmt.
70 Seiten, 5.80 Euro