con-vīso , ere, aufmerksam beschauen, durchforschen, Lucr. u. Acc. fr.: poet. (v. der Sonne usw.) = einen Ort bescheinen, bestrahlen, Lucr. u. Cic. poët.
favisor , ōris, m. (faveo), der Gönner, Gell. 14, 3, 9. Apul. apol. 93. Symm. laud. in patr. 3. Iul. Val. 1, 13 u. 2, 4. Not. Tir. 82, 33.
1. dīvīsus , a, um, PAdi. (v. divido), getrennt, et divisior inter se ac distractior actus, Lucr. 4, 958.
invīsor , ōris, m. (invideo), der Mißgünstige, der Neider, Ambros. epist. 46, 1. Apul. flor. 9 in.
dīvīsim , Adv. (divido), getrennt, Hieron. epist. 100, 14.
evīscum , ī, n. = hibiscum, w. s.
Diiovis , is, m., s. Diovis.
dēclīvis , e (de u. clivus), bergabwärts gehend, abfallend, abschüssig (Ggstz. acclivis), I) eig.: locus declivis ac praeceps, Liv.: collis ab ... ... nach sich neigend, mulier aetate declivis, mit der es bergab geht, die schon in ...
... .: (columbam) pedibus eviscerat uncis, vom Habicht, Verg.: polluto eviscerat ungue, von Geryon, Sil. – evisceratus, Enn. u. Pacuv. fr.: evisceratum corpus patris, Cic. poët.: eviscerata corpora, Lact.: eviscerata divi corporis forma, eingeweide- u. fleischlose, ...
dīvīsūra , ae, f. (divido), die Zerteilung ... ... 27; chron. 2, 12, 146 sq.: an Bäumen, laterum divisurae, Pallad. 11, 12, 7: capitis divisura accurata, quam Graeci χιασμόν (den Kreuzschnitt) vocant, Cael. Aur. ...
acclīvis , e (ad clivum), bergan sich erhebend, sanft ansteigend (Ggstz. declivis), stadium, Lucil. fr.: pars viae, Cic.: aditus leniter accl ... ... ex Fest. 59, 16. – neutr. pl. subst., utrimque acclivis pariter declivia iungit, Manil. 2, 230 ...
īn-suāvis , e, nicht süß, nicht lieblich, unangenehm ... ... ., Cornif. rhet. 3, 22: insuavissima littera, sehr übellautender (kakophonischer), Cic. or. 163: ... ... für das Gemüt: homo, Hor.: vita, Cic.: cuius eloquentia non insuavis est, Lact.
cervīsia , ae, f. (ein gallisches Wort), ein Weizen- od. Gerstengetränk, ... ... 6, 9 pr. – Nbf. cervēsia, Edict. Diocl. 2, 11: cervīsa, Marc. Emp. 16. Anthim. 15. Plin. Sec. 3, 6 ...
cūiusvīs , cūiavīs , cūiumvīs (v. quivis), wem immer angehörend, wessen immer, eines jeden, cuiavis oratio, Apul. apol. 82.
concīvis , is, m. = συμπολίτης, der Mitbürger (klass. civis), Tert. de resurr. carn. 41; ad Marc. 5, 17 u. spät. Eccl.
indīvīsē , Adv. (indivisus), ungeteilt, gemeinschaftlich, spät. Eccl. – Ps. Ascon. II. Verr. 1. § 143 (Baiter non divise).
invīsito , āre (Frequ. v. inviso), zu besichtigen pflegen, Cassiod. in psalm. 134, 6: quando nos sol verus invisitat (bescheint), Cassiod. in psalm. 102, 12.
bibrevis (bis u. brevis), rein lat. für dibrachys, aus zwei kurzen Silben bestehend, pes, Diom. 475, 9 u. 476, 4.
innervis , e (in u. nervus), entnervt, animus, Sidon. epist. 1, 6, 3.
cervisca , ae, f., eine Birnenart, Cloat. bei Macr. sat. 2, 19, 6 Ian.
Buchempfehlung
Ein lange zurückliegender Jagdunfall, zwei Brüder und eine verheiratete Frau irgendwo an der skandinavischen Nordseeküste. Aus diesen Zutaten entwirft Adolf Müllner einen Enthüllungsprozess, der ein Verbrechen aufklärt und am selben Tag sühnt. "Die Schuld", 1813 am Wiener Burgtheater uraufgeführt, war der große Durchbruch des Autors und verhalf schließlich dem ganzen Genre der Schicksalstragödie zu ungeheurer Popularität.
98 Seiten, 6.80 Euro