arbitrātus , ūs, klass. bl. Abl. ū, m. (arbitror), ... ... , unbeschränkte Vollmacht (s. Kritz Sall. Iug. 105, 1), tuus arbitratus sit, comburas, si velis, Plaut.: dedunt se in dicionem atque in arbitratum ...
arbitrātio , ōnis, f. (arbitror) = arbitratus, das Gutachten, Boëth. in Aristot. de interpr. ed. sec. p. 457. – / Cod. Theod. 2, 26, 4 (= Gromat. vet. 269, 11) lesen Hänel u. ...
1. aliēnus , a, um (alius), Adi. m. ... ... Cic. ad Att. 2, 19, 4: ad committendum proelium alienum esse tempus arbitratus, Caes. b.G. 4, 34, 2: omnium autem rerum nec aptius ...
quis-nam , quid-nam, Pron. interrog., wer denn? ... ... voranstehend, quid tu, malum, nam me retrahis? Plaut.: quid se nam facturum arbitratus est? Cic.: nam quis te nostras iussit adire domos? Verg. – II ...
arbitror , ātus sum, ārī (arbiter), I) den Beobachter, ... ... Tac. – m. Acc. u. Infin., quem mi amicum esse arbitratus sum antidhac, Plaut.: ut quisque minimum in se esse arbitraretur, ita ad ...