cōnsonāns , antis (consono), I) eig., als gramm. t. t., mitlautend, subst. (verst. littera, dah. gen. fem.), der Mitlauter, Konsonant, Quint. u.a. Gramm. – II) übtr., ...
prae-loco , āvī, ātum, āre, vorn hinstellen, vorsetzen, Augustin. de gen. ad litt. 7, 17. Mart. Cap. 5. § 522: consonans si praelocatur una, Ter. Maur. 290.
in-cōnsonāns , antis = (ἀνάρμοστος unpassend, Pompei. gramm. comm. in Donat. de barb. (V) 287, 10 K. Chalcid. Tim. 47 D. Boëth. inst. mus. 1, 10 ...
cōnsonanter , Adv. (consonans), übereinstimmend, harmonisch, Superl. consonantissime, Vitr. 6, 1, 6.
dūrus , a, um (vgl. altind. dāruṇá-ḥ, ... ... (neben rigida vox, der steifen). – dah. der Aussprache nach, consonans (wie l, n, r), Quint.: syllabae, Quint. – u ...
cōn-sono , sonuī, āre, zusammentönen od. ... ... .: hoc enim contractui bonae fidei consonat, ICt.: aequalitas ac tenor vitae per omnia consonans sibi, Sen.: fac potius quo modo animus secum meus consonet nec consilia mea ...
cōn-sonus , a, um, zusammen-, harmonisch lautend, harmonisch, ... ... inst. mus. 3, 1. – subst., cōnsona, ae, f. = consonans, der Konsonant, Mitlauter (Ggstz. vocalis), Ter. Maur ...