potēns , entis, PAdi. (possum), I) einer Sache ... ... ten gehorchen, Liv.: p. consilii, Herr über seinen Entschluß, Liv.: animal p. leti, das töten kann, Lucan. – absol., mea ...
prōnus , a, um (prō), vorwärts geneigt, sich vorwärts ... ... iacēre, Pacat. pan.: exanimata naufragiis corpora supina iacebant aut prona, Amm.: omne animal, ut vult, ita utitur motu sui corporis prono, obliquo, supino, Cic. ...
rēgius , a, um (rēx), von einem Könige ausgehend, das ... ... gen.), Plin. 18, 235. – b) herrisch, herrschsüchtig, animal, Chalcid. Tim. 166 – superbum istud et regium, nisi etc., eigenmächtig ...
1. foedus , a, um (vgl. griech. πίθηκος ... ... Cic.: cum ipse foedissimus esset, Quint. – volucres foedae, Tac.: cimices, foedissimum animal, Plin. – b) moralisch: α) v. Lebl.: facinus, ...
mītigo , āvī, ātum, āre (= mitem ago), mild-, ... ... Gemüt usw. mild stimmen, sanft-, friedsam (zahm) machen, besänftigen, animal, Sen.: alqm, Cic.: alcis animum, Cic.; verb. placare et ...
cunctor (in vielen Hdschrn. u. Ausgg. auch contor), ... ... m. folg. Infin., quam ob causam non est cunctandum profiteri hunc mundum animal esse, Cic.: in urbe parata esse, quae iusserit, ne cunctetur ipse propius ...
simplex , plicis (indogerm. sem, eins, vgl. semel ... ... deren Gemüt usw.: vir apertus et s., Cic.: Naevius, Hor.: cervus, animal, Plin.: regio (= incolae regionis), Cic.: animus apertus ac s., Cic.: ...
quis-que , quidque u. adi. quaeque, quodque, I) ... ... quo quisque est sollertior etc., einer od. jeder, Cic.: quo maius quodque animal, eo etc., Cels. – b) beim Superl., um die Allgemeinheit ...
im-mōtus , a, um (in u. moveo), ... ... pan.: aves, ut immotae facile pinguescant, in obscuro continentur, Sen.: sic immotum animal arbitrio medentis expositum est, Colum. – β) v. der Schlachtreihe: ...
2. invīsus , a, um (invideo), I) passiv = ... ... invisus avunculo infensusque, Tac.: quo (tyranno) neque foedius nec dis hominibusque invisius animal ullum cogitari potest, Cic. de rep. 2, 48: cuius marito inimicissimus, ...
sānctus , a, um, PAdi. (v. sancio), I) ... ... sanctus et innocens, Liv.: Luscius et Manilius naturā sancti et religiosi, Cic.: sanctius animal, v. Menschen, Ov.: nemo sanctior illo (viro), Cic.: homo ...
volucer , volucris, volucre (volo, āre), fliegend, ... ... Cic. u.a. – β) volucre, is, n. (Ggstz. animal), consumptum est animal et volucre, Vulg. Ierem. 12, 4. – 2) übtr., v ...
tumidus , a, um (tumeo), I) ausgeschwollen, schwellend, ... ... , α) v. Pers., tumidus ac vanus, Tac.: Alexander, tumidissimum animal, Sen.: m. Abl., tumidus successu, Ov., successibus, Frontin.: fiduciā ...
canōrus , a, um (canor), wohltönend, melodisch, harmonisch, ... ... voce canorus, Spart. Sev. 19, 9. – b) v. Tieren: animal (gallus), Cic.: aves, Verg.: aviculae, Apul.: ales, v. Schwan ...
animāns , antis, PAdi. (v. animo), beseelt, ... ... beseelte, lebende Geschöpf, Wesen (urspr. ein weiterer Begriff als animal, indem es Menschen, Tiere u. Pflanzen in sich schließt, gew. aber ...
marīnus , a, um (mare), zum Meere gehörig, im ... ... .: canis, Seehund, Sen. u. Plin.: deus, Serv.: terrenum (animal) differt a marino vel quadripede, Quint. – aqua marina = thalassomeli ( ...
corporo , āvī, ātum, āre (corpus), I) zum Körper ... ... Lact. 2, 9, 21), semen tempore ipso animatur corporaturque, Plin.: ipsum animal ex albo liquore ovi corporatur, Plin.: quod fetus animantium colore et umore corporentur ...
dē-spūmo , āvī, ātum, āre, I) tr.: A) ... ... pavimentum cote, Plin. 36, 187. – c) zur Ader lassen, animal, Veget. mul. 1, 22, 11 u.a. – B) ...
sēmifer , fera, ferum (semi u. ferus), halbtierisch, ... ... übtr., halbwild, a) v. Tieren, glires, s. animal, Plin.: proles, Gratt. – b) v. Menschen, von wilden, ...
fascino , āvī, ātum, āre, (βασκα ... ... alqm, Tert. de cor. mil. 2. Vulg. Galat. 3, 1: animal, Veget. mul. 5, 73: f. basia mala linguā, Catull. 7 ...
Buchempfehlung
Aristophanes hielt die Wolken für sein gelungenstes Werk und war entsprechend enttäuscht als sie bei den Dionysien des Jahres 423 v. Chr. nur den dritten Platz belegten. Ein Spottstück auf das damals neumodische, vermeintliche Wissen derer, die »die schlechtere Sache zur besseren« machen.
68 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro