Aeolus u. (bei Dicht.) Aeolos , ī, m. (Αἴ ... ... 34, »Alkyone«, Ov. met. 11, 573. – b) ( von Aeolus no. II) Aeolides insulae, s. Aeolia no. II. – D ...
Aeolēs , um, m. gew. die gr. Form Aeoleis ... ... Hauptzweige des griechischen Volksstammes (benannt nach Äolus, dem Sohn des Hellen, s. Aeolus no. I), der sich von seinem Stammsitze in Thessalien über den Peloponnes ...
Canacē , ēs, Akk. ēn, f. (Κανάκη), Tochter des Äolus (s. Aeolus das Nähere), Ov. her. 11; trist. 2, 384. Hyg. ...
3. Aeolis , s. Aeolus.
ef-frēno , āre (ex u. freno), entzäumen, übtr., Aeolus... Volturnum in proelia campis effrenat, läßt zügellos (entfesselt) brausen über des Schlachtfelds Ebene, Sil. 9, 496. – Adi. effrēnātus s. bes.
Aeolius , s. Aeolēs u. Aeolus.
Windgott , deus venti (im allg.). – Aeolus (der Römer). – Windhund , vertrăgus.
Aeolidēs , s. Aeolus.
aeolipilae , ārum, f. (Aeolus u. pila, Ball), Windkugeln, zur Bestimmung der Windrichtung, Vitr. 1, 6, 2.
1. aula , ae, f. (αυλή), I ... ... . v. Aufenthaltsort der Götter, Residenz, illa se iactet in aula Aeolus, Verg. Aen. 1, 140: vom Totenreich (αυλώ ...
ēgressus , ūs, m. (egredior), I) das Herausgehen ... ... das Fortströmen der Winde, ventos custodit et arcet Aeolus egressu, Ov. met. 11, 748. – 2) übtr., das ...
δέρτρον , τό (δέρω ), einmal bei Homer ... ... τοὺς δέρον ἀμφί ϑ' ἕπον, τετύκοντό τε δαῖτ' ἐρατεινήν . Vom Schlauche des Aeolus Odyss . 10, 19 δῶκε δέ μοι δείρας ἀσκὸν βοὸς ἐννεώροιο, ἔνϑα ...