concilio , āvī, ātum, āre (concilium), zusammenbewegen, -bringen, I) ... ... rebus, quas primas homini natura conciliet, Cic. Acad. 2, 131 (vgl. conciliatio no. ... ... Plaut.: alqam pulchre (billig), Plaut.: recte conciliatus (Ggstz. male conciliatus), Komik. – B) zustande ...
... concilia facere, Liv.: concilia secreta agere, Liv.: differre concilium in posterum diem, Curt.: c ... ... ad concilium, Caes.: adire concilium gentis, Liv.: adhiberi in concilia publica, Liv.: ex concilio abire, Liv.: excedere ... ... , Hor.: nullum futurum fuisse Romae nisi publicum concilium, Liv.: concilia privata principum cogere, Liv.: vocare ...
re-concilio , āvī, ātum, āre, I) (nach ... ... hoc ipsum reconciliari, Quint. – inimicos invicem, Tac.: (dimicatio apum) reconciliatur lacte vel aquā mulsā, wird ... ... , Plaut. capt. 576, u. dazu Infin. reconciliassere, ibid. 168.
in-concilio , āvī, āre, I) (nach concilio ... ... so de quibus loci mei aut ordinis hominem constat inconciliari, si loquatur, Sidon. epist. 3, 9, 1: Lem. ... ... me haud par est (hunc ludificare). To. Credo eo, quia non inconciliat, quom te emo, meinst ...
dē-concilio , āre, jmdm. etw. entziehen, Plaut. fr. b. Fest. p. 217 (a), 28.
conciliātio , ōnis, f. (concilio), das Zusammenbringen, I) ... ... . de or. 3, 205. – β) ( nach concilio no. I, B, 2, b, β) die ... ... etw., m. subj. Genet., c. naturae, u. Plur. conciliationes naturae, Cic. – ...
conciliātor , ōris, m. (concilio), I) der Zuführer von Buhldirnen, der Kuppler, Vopisc. Car. 16, 5. – II) übtr., der Urheber, Stifter, Veranlasser, Vermittler usw., suillae carnis, der ...
1. conciliātus , a, um, PAdi. m. Compar ... ... alci, Liv. u.a.: nobis conciliatissimus, Symm. – II) zu etw. geneigt, einer Sache ergeben, iudex ad rem accipiendam fiat conciliatior, Cic.: (homo) voluptati a natura conciliatus, Gell.
2. conciliātus , Abl. ū, m. (concilio), die atomistische Vereinigung, Verbindung der Körper, Lucr. 1, 575 u.a.
conciliātrīx , īcis, f. (Femin. zu conciliator), I) die Werberin, Kupplerin, Unterhändlerin, Plaut. u. Cic. – II) die Vermittlerin, Fürsprecherin, opinio virtutis c. amicitiae, Cic.: vis orationis c. humanae societatis ...
conciliātūra , ae, f. (concilio), die Kuppelei, conciliaturas exercere, Sen. ep. 97, 9.
conciliābulum (archaist. conciliābolum), ī, n. (concilium, der Versammlungsort, s. Paul. ex ... ... Liv. u.a.: conciliabula martyrum, wo ihr Andenken öffentlich begangen wird, Hier.: spectaculorum, ... ... am. p. 233, 19 N.: damni conciliabolum = σύλλογος, der Ort mit Gelegenheit zu Spiel, Trunk ...
reconcīliātio , ōnis, f. (reconcilio), die Wiederherstellung, I) ... ... 1) die Versöhnung, Aussöhnung, irridebatur haec illius reconciliatio, Cic.: reconciliationem temptare, Sen. rhet.: r. inchoata inter fratres, ... ... . simulata, Suet.: und im Plur., Antonii societas reconciliationibus (Auffrischungsversuche) variis male focilata, Suet. ...
reconciliātor , ōris, m. (reconcilio), der Wiederhersteller, pacis, Friedensstifter, Liv. 35, 45, 3: Agrippa populi r., Versöhner, Apul. apol. 18.
conciliciātus , a, um (con u. cilicium), mit einer (cilicischen) Ziegenhaardecke umhüllt, von Büßenden, Tert. de pudic. 13.
inconciliātus , a, um (in u. concilio), unversöhnt, Boëth. Arist. categ. syll. introd. p. 564.
conciliātrīcula , ae, f. (Demin. u. conciliatrix), die Vermittlerin, blanda c., die einnehmende Fürsprecherin, Cic. Sest. 21: außerdem bei Ambros. in psalm. 15, 48. serm. 13. § 48. u. serm. ...
ir-reconciliābilis , e (in u. reconcilio), unversöhnlich, m. Dat., insimulatis irreconciliabilis (Herodes), Heges. 1, 40. § 8.
Ehestifter , nuptiarum conciliator. – den E. machen, nuptias conciliare. – Ehestifterin , * nuptiarum conciliatrix. – Juno, die E., Iuno pronuba. – Ehestiftung , a) als Handlung: * nuptiarum conciliatio. – b) als ...
... wieder mit einem b., alqm cum alqo reconciliare. – sich mit jmd. befreunden , alqm sibi amicum ... ... familiaritatem cum alqo contrahere. – sich wieder mit jmd. b., alci reconciliari; in gratiam cum alqo redire. – Befreunden , das, der Gemüter mit etw., conciliatio. – jmdm. befreundet , amicus alci. amicitiā ...
Buchempfehlung
»Fanni war noch jung und unschuldigen Herzens. Ich glaubte daher, sie würde an Gamiani nur mit Entsetzen und Abscheu zurückdenken. Ich überhäufte sie mit Liebe und Zärtlichkeit und erwies ihr verschwenderisch die süßesten und berauschendsten Liebkosungen. Zuweilen tötete ich sie fast in wollüstigen Entzückungen, in der Hoffnung, sie würde fortan von keiner anderen Leidenschaft mehr wissen wollen, als von jener natürlichen, die die beiden Geschlechter in den Wonnen der Sinne und der Seele vereint. Aber ach! ich täuschte mich. Fannis Phantasie war geweckt worden – und zur Höhe dieser Phantasie vermochten alle unsere Liebesfreuden sich nicht zu erheben. Nichts kam in Fannis Augen den Verzückungen ihrer Freundin gleich. Unsere glorreichsten Liebestaten schienen ihr kalte Liebkosungen im Vergleich mit den wilden Rasereien, die sie in jener verhängnisvollen Nacht kennen gelernt hatte.«
72 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Im nach dem Wiener Kongress neugeordneten Europa entsteht seit 1815 große Literatur der Sehnsucht und der Melancholie. Die Schattenseiten der menschlichen Seele, Leidenschaft und die Hinwendung zum Religiösen sind die Themen der Spätromantik. Michael Holzinger hat elf große Erzählungen dieser Zeit zu diesem Leseband zusammengefasst.
430 Seiten, 19.80 Euro