perditio , ōnis, f. (perdo), I) das Verderben, ... ... , 14, 11 u. 4, 18, 32 u.a. Eccl.: perditionem eius meditari, Oros. 2, 5, 5. – II) = ἀπώλεια, ...
perditim , Adv. (perditus), unmäßig, amare, sterblich, Afran. com. 354.
dēperditio , ōnis, f. (deperdo), der Verlust, Fulg. aet. mund. p. 155, 14 Helm.
a-scīsco (ad-scīsco), ascīvī, ascītum, ere (2. ascio ... ... an - od. aufnehmen, I) eig.: collectis undique perditis hominibus, exsulibus omnium civitatum ascitis, receptis latronibus etc., Hirt. b. G.: ...
... sehr schlecht). – perditus od. perditissimus (verdorben, grundverdorben, z.B. Lage, Leben, Mensch). – ... ... (moralisch bodenlos verdorben, z.B. Mensch, Leben); verb. profligatissimus ac perditissimus. – nequissimus (höchst nichtswürdig, nur von Menschen). – improbissimus ...
Gesindel , mali homines (schlechte Menschen). – perditi homines (verderbte Menschen). – colluvies u. colluvio (zusammengelaufene, ... ... anhängende G.). – räuberisches G., latrunculi; latrones od. (elendes ) perditi homines latronesque: diebisches G., furunculi.
Verderbnis , vitia, n. pl. (die Fehler, z. ... ... – verderbte Sitten (Verderbtheit der Sitten), mores corrupti depravatique; mores turpes; mores perditi. Verderbtheit , turpitudo (Unsittlichkeit, Schändlichkeit). – V. der Sitten, ...
super-rīdeo , ēre, über etw. lachen, vestrae perditioni, Itala prov. 1, 26 (b. Ps. Cypr. sing. cler. 1).
prōflīgātus , a, um, PAdi. (v. 1. profligo), ... ... heillos, ruchlos, profligati homines, Cic.: tu, omnium mortalium profligatissime ac perditissime, Cic. Verr. 3, 65. – II) von der Zeit, ...
Raubgesindel , latrocinium. – elendes R., homines perditi latronesque. Vgl. »Räuberbande«.
Landstreicher , homo vagus. – planus (πλά-νος, ein umherstreichender Gaukler, Scharlatan). – Landstreicher (Plur.), auch convĕnae (zusammengelaufenes Gesindel); hominesperditi (liederliches Gesindel übh.).
Menschenklasse , genus hominum (Gattung v. Menschen). – species hominum (besondere Art v. Menschen). – auch bl. homines (z.B. homines perditi).
Lumpengesindel , homines perditi (schlechtes Gesindel übh.). – faex populi (die ganz gemeine Volksklasse).
... corrumpere; moribus nocere. – Sittenverderbnis , mores corrupti oder perditi. – die S. des Zeitalters, prolapsi in vitia saeculi prava consuetudo. – bei so großer S., tam perditis moribus: die S. riß immer mehr ein, mores magis magisque ...
... verliebt, Prop.: perditus luctu, in tiefe Trauer versunken, Cic.: perditi animi esse, aufgebrachten Sinnes, Plaut. – B) moralisch, ... ... , Cic.: mores, Curt.: nequitia, Cic.: nihil fieri potest miserius, nihil perditius, nihil foedius, Cic.: homo perditissimus, Cic.
mōs , mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der ... ... , timidi, perferentes iniuriarum, Cic.: mores nocentissimi, ganz ruchlose, Quint.: mores perditi, Cic.: mores pessimi, Tac.: mores pudici, severi, Plin.: suavissimi, Cic ...
crēdo , didī, ditum, ere (vgl. altind. çrad-dhā ... ... die Zuverlässigkeit, Treue usw.: post amicitiam credendum est, ante amicitiam iudicandum, Sen.: perditissimi hominis est fallere eum, qui laesus non esset, nisi credidisset, Sen. – ...
egēns , entis, PAdi. m. Compar. u. Superl ... ... egentis signa sunt? Cic.: illa egentium contio, Proletarierversammlung, Cic.: egentes ac perditi (Lumpe), Caes. – b) m. Genet., etw. ...
Bande , die, globus (ein Haufen Menschen, der sich um einen gleichsam wie um einen Mittelpunkt vereinigt, z. B. coniurationis [von Verschworenen], ... ... Gesellschaft verbundene Anzahl Menschen, bes. eine Schauspielertruppe). – eine Bande von Raubgesindel, perditi homines latronesque.
dē-cēdo , cessī, cessum, ere, wegtreten = abgehen ... ... usw. abgehen, abweichen, de officio et dignitate, Cic.: propter hominem perditissimum de officio, Cic.: u. (Passiv unpers.), quā stultitiā et temeritate ...
Buchempfehlung
1587 erscheint anonym im Verlag des Frankfurter Druckers Johann Spies die Geschichte von Johann Georg Faust, die die Hauptquelle der späteren Faustdichtung werden wird.
94 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1804 und 1815 ist Heidelberg das intellektuelle Zentrum einer Bewegung, die sich von dort aus in der Welt verbreitet. Individuelles Erleben von Idylle und Harmonie, die Innerlichkeit der Seele sind die zentralen Themen der Hochromantik als Gegenbewegung zur von der Antike inspirierten Klassik und der vernunftgetriebenen Aufklärung. Acht der ganz großen Erzählungen der Hochromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe zusammengestellt.
390 Seiten, 19.80 Euro