blandior , dītus sum, dīrī (blandus), jmdm. schmeicheln, jmd ... ... usw.), I) eig. (Ggstz. minari), v. Pers.: quanto blandior, tanto vehementius mordet, Lucil. fr.: qui (callidus accusator) etiam adversando saepe ...
blandio , s. blandior /.
ē-blandior , ītus sum, īrī, I) durch Schmeichelei erlangen, erschmeicheln, A) eig.: omnia, Liv.: unum consulatus diem, Tac. – m. ad u. Akk., palantes incolarum animos ad concordiam eblanditus (durch freundliches Zureden bringend), ...
blandītor , ōris, m. (blandior), der Schmeichler, Schranze, blanditores regis, Itin. Alex. M. 39 (90).
ad-blandior , īrī, sich anschmeicheln, Spät.
sub-blandior , īrī, ein wenig liebkosen, -schmeicheln, alci, Plaut. asin. 185 u.a.: domino, Eugraph. Ter. heaut. 3, 3, 30: absol., Lucil. 883. Plaut. Bacch. 876. – / Archaist. Futur. ...
blandīmentum , ī, n. (blandior), die Schmeichelei, Liebkosung, als Mittel, jmd. zu gewinnen, gew. im Plur.: I) eig. (Ggstz. convicium, minae), blandimenta tua, Plaut.: muliebria, Tac.: blandimenta dare alci, ...
inter-blandior , īrī, dazwischen schmeicheln, obsequiis meis, Augustin. conf. 9, 12.
... ut unus omnium homo te vivat nusquam quisquam blandior, Ter.: tum graves, tum blandi esse volumus, Quint. – u ... ... dah. durch schöne Worte überredend, gewinnend, nostrum uter sit blandior, Plaut. Cas. 274: mit folg. Infin., Hor. carm. ...
Schmeichelei , adulatio (das Schwänzeln, das höfische, niedere Kriechen vor ... ... kleine Sch., assentatinucula. – ohne Sch. (ohne zu schmei cheln), non blandior tibi; noli putare me hoc auribus tuis dare (glaube nicht, daß ich ...