ēmūnctio , ōnis, f. (emungo), das Sich-Schneuzen, Quint. 11, 3, 80.
schnauben , I) eig. und bildl.: anhelare (stark Atem holen, von Menschen). – fremere (von Pferden). – vor Wut sch., saevire: Bosheit ... ... (der Menschen). – fremitus (der Pferde) – das Sich-Schnauben, emunctio.