Online-Bibliothek

Üns' Köster

[358] De oll Mann is üns' Köster,

de Oll mit slohwitt Hoor;

in de Gemeen is west he

nu œwer sößtig Johr.

De Bädklock stött, de Bädklock stött,

nu kümmt he glik herut

dor ut den Turn sin Klockenpurt;

still mank de Graffsteen geiht he furt,

wu duknackt süht he ut!

Dor an de Mür dor ünnen

dor stahn twee smuck lütt Böm,

twee stur teihnjohrig Linnen –

un mank se liggt een Steen.

Dor sett't de oll Mann dal sick;

de Tit, de nu vergahn,

kümmt wedder denn; denn bringt de Dod

in sin oll Hart sin bitter Not

un in sin Og 'ne Tran.

Twee forsche Sœhns hadd hatt he,

de müßten mit in't Feld,

mit vörwartsch as Soldaten

nah Sleswig un de Belt;

de höll'n beid dunn brav sick

un würrn dor beid Schersant –

dat dröp so swer den Ollen,

as all beid nahst se follen

dor vör de Düppelsch Schant.

De oll Mann is üns' Köster,

de Oll mit slohwitt Hoor;

in de Gemeen is west he

nu œwer sößtig Johr.

He beiert nah de oll Wis' noch,[359]

singt nah de oll Wis' vör;

de lütten Gören spälen di

»Wu wahnt Fru Ros'? Kort achter mi!«

am leewsten vör sin Dör.

Un nahst denn späl se Gloribo

un Klumpsack de geiht ründ –

denn kickt de oll Mann ümmer to

un hœgt sick as sonn Kind.

Sin Hart vergett denn all sin Weh

un is nich länger krank,

as spälten Wilhelm noch un Hans

von Bom to Bom un Kringelkranz

dor lustig midden mank.