Online-Bibliothek

Bruchstück

[414] »Denn ward he dat Upstahn woll lihrn.«

»Je, dor ward se sick schön an kihrn!

Wenn he ok upstahn will Klock dree,

denn is se lang all up vör twee,

un wu he hüt toirst henkümmt,

was se all gistern ganz bestimmt.

Ick kenn ehr jo von lütt up an

un weit jo, wat se leisten kann.

Nee, Stine, nee, du kannst mi glöwen,

se treckt em sick; he schall woll töwen.

Üns' Lotting sick gehürig trecken!

Je, dor würr he in't Nettel leggen.«

»Herr Je, Karlin, mak mi nich bang!«

»Na, Stine, sorg di man nich lang.

Ick weit'n Weg, wu he ehr treckt.

Kik, wenn he, wat sin Og verspreckt,

ok richtig höllt – een Mann een Wurt –

un dat ehr ganzes Läben durt;

wenn he ehr ganzes Recht ehr günnt,

sick nich in anner Ogen sünnt

un nie nich as sonn Kullerhahn

upprusten deit, denn mag dat gahn.

Wenn bäter he s' as Gaut un Geld

un höger as sin Wapen höllt;

mit een Wurt, wenn he klauk dat makt

un ehr taurecht sick kost un strakt,

denn geiht se, denk du an min Wür!

för em un mit em dörch dat Für.

Denn kriggt he dat bi ehr so gaut,

as set he Abraham in Schot.«

»Na, denn so mücht ick em woll raden:

Mak jo din Glück nich to din'n Schaden!«

»Un ick möt uns' lütt Lotting seggen:

Treck du em, denn ward he di trecken.«

»Din Junker kriggt ehr eenmal nu.[415]

Ick œwerst meen, 'ne rechte Fru

de lett sick nich mit Föten pedden

un up keen slichtes Laken bedden.

Un för den Mann dor hürt se sick

grad so as för de Seiß de Strick.

Dor makt se blank un scharp em recht,

dat för de Aust he richtig döcht

un schönes Kurn dorvon ok dreggt.«