Online-Bibliothek

Hartspann

[308] Mi is, ick weet nich, wu mi is –

ick glöw, min Hart dat steiht,

as ob furtst dal ick fallen müßt,

wenn Hans vörœwer geiht.
[308]

Denn schütt mi so to Kopp dat Blot,

vör de Ogen ward mi't swart;

ick warr denn as sonn Kräwt so rot,

mi spannt dat so dat Hart.

Mi is denn so beswögt; ick weet,

dat tröck sacht wedder weg,

wenn'ck mi eens orig afschüdd'n let

un Hans dor wat vun segg.

Ick weet woll, wenn ick em man bed –

he klöwt dor achter Stämm –,

wat he to Leew mi't sacht eens ded,

man ick schäm mi so vör em.