Online-Bibliothek

639. De Mann un dat Kalf.

[509] Dar weer is'n Mann krank, man doch nicht gans slimm. De Lü, de bi em kemen, de säen, he muss nan Doktor hen, anners kunn der 'n slimme Krankheit ut entstahn. Den Rat, leet he sick gefallen un gunk na de Stadt nan Doktor hen, den vertellde he sine Krankheit, wat em fälde. Do sä de Doktor: »Aus eurer Krankheit kann ich nicht klug werden, ich muß euer Wasser sehen.« »Wat for Woter?« sä de Mann. »Urin.« »O, dat kann ick bold hebben, denn gäwt ji mi jo woll'n Glas.« Darmit gunk he nan Doktor sin Stall un wuss nich, dat et jüst van sin egen Pisse wäsen mossde. Just meeg den Doktor sin Kuh, een twee dree! helt he sin Glas unner, un vull was't. Dar he wedder mit upn Doktor sin Stuw an. »Hier is et, Herr Doktor.« Als de Doktor dat Glas mit de Mig seeg, fung he an to sgüddekoppen, trock de Schullern un[509] sä: »Das sieht mit euch gefährlich aus, lieber Mann, ihr habt ein Kalb im Leibe!« denn de Koh, dar he de Mige van krägen haar, was tidig. »'n Kalf? is der denn kin Hulp vor mi, dat ick dat los wär?« »Ich weiß kein Mittel!« »Denn mag Gott mi helpen! adjü!« Un darmit gunk he weg. As he äben ute Stadt herut weer un na dat Dorp hen wull, dar he här weer, begunn't all düster to wärn. Nu muß he bin Galgen vorbi, dar jüst noch een anhung, den bekeek he un seeg, datte noch'n Paar gode nee Stäwels anharr. »Aha,« dachde he, »dat kunn di passen, 't sütt nüms, denn 't is all düster, un de der anhangt, is't nich nödig.« Darmit packde he se an un wull se em utluken, man wat was 'r nu to dohn? de Beene broken em bi de Knee af. »Dat steckt'r nich um,« dachde he, »de kann ick in Huse noch woll herutluken, anners kunn mi noch well uppe Möt kamen.« Darmit gung he weg un keem uppen Irrweg un verbisterde sick, denn't weer so düster wurden, dat'n nich de Hann vor de Ogen sehn kunn. Nu leep he een Tid un all Tid un kunn nich Weg of Steg finnen, nich Hus of Hof. Endlek seeg he doch inne Feernt 'n Lucht brennen, dar gunk he up to un keem glückelk vorn Burenhus an. »Blitz!« dachd he, »ick mot de Bene mitte Stäwels noch väter innen Sack rinstoppen, dat de Bur se nich sehn kann,« man he kunn se der nich rinkrigen, de Sack weer to kort, de Knee keken der rut. Nu gunne rin un sä: »Gon Abend, war bün ick inne Welt?« Do vertellde de Bur em dat, war he weer, do weer he jüst rund umme Stadt to kamen uppe anner Sid. Do sä he: »Denn kann ick vernabend nich na Hus kamen, 't is Winter, un ick heww lopen van fiew an, un nu is't all tein. Ick bün so mö as'n Kröpel, denn mot ick hier öwer Nacht bliwen un muss ok nödig wat to äten hebben – man Gotts Krüz, wat will min Fro denken, dat ick nich inkam – man bliwen mot ick doch!« »Wenn dat so is,« sä de Bur, »denn mot wi di jo holen, un äten schastu ok hebben. Man nich upt Bedd, dat isser nich na.« »Ja nu, wenn't nich anners kann, denn mot't so, as't kann.« Se geben em wat to äten un makden em'n Lager torech innen Huk, war se anners de Kalwer in brochden, wenn se'n Koh melk kregen. Nu nesselde he sick in dat Stroh torech, neem de Stäwels mitte Ben uten Sack, bekeek se noch ins un freude sik, datte nu so moje Stäwels harr, denn he harr anners sin Läwtid noch kin hadd. As he sick satt käken harr, sett he se bi sick dal, sin Sack unnern Kopp, bäd noch'n paar Vaterunser[510] un'n paar Gegrüßt-seist-du-Maria, un darmit sleep he in, un he weer nich upwakt, wenn der ok'n Karnon losst weer.

As de Bur'n Sett up Bedd wäsen weer, hörd he 'r wat stänen mank de Beester, den he harr jüst'n Koh up melk wärn stahn. »Jan, kum is up,« sä he to sin Knecht, »schull use Koh ok woll melk wärn? 't stönt jo so mank de Beester.« Jan vant Bedd af, un god un woll, de Knh wurd melk. Asse dat Kalf harren, sä de Bur to sin Knecht: »War wewi nu mit dat Kalf hen? de Kärl liggt jo int Huk.« »Wi willt dat ene Kalf bi dat anner bringen,« sä de Knecht, denn he harr meent, de Kärl weer besapen, anners harre nich so rumbistern kunnt, un na sin Spräken schull man 't ok menen, denn he harr spraken mit so'n bäwerige Stemm; man dat de he van Külle.

Se brochden dat Kalf bi em in, und de Bur gunk wedder na Bedde, un nu Gott befahlen. As dat Kal'n bäten anfunk to strumpeln, kemm't uppen Kärl, dat he upwakde. »Wat Düwel is dar to gange?« dachd he; he föhld herum un keem daran. Böh! sä dat Kalf. Do verjagd he sick noch mehr, als he seeg, dat't 'n Kalf weer, un dachd, dat he dat Kalf krägen harr. »Gotts Krüz, wat will de Bur morgen seggen, wenn he dat Kalf bi mi liggen sütt, wat Rat nu? 't is upt best – 't geit tjägen Dag – dat du man makst, dat du wegkummst, un lest dat Kalf liggen, denn mag de Bur seggen, watte will.« He weg, sin Sack uppen Nacken un vergeet in Gottes Namen de Stäwels mitsamt de Beene.

Annerdags morgens, as de Bur upkeem, weer't erste, datte na't Kalf keek: 't Kalf weer int Huk, man de Kärl weer weg. »Jan, kik is to, of de Kärl der noch woll in liggt.« Jan keek to, un Blix! dat Kalf is dar, man de Kärl is weg, man blot de Stäwels mitte Bene stunnen der noch – dar hett gewiß dat Kalf den Kärl upfräten! Also weer erst dat Kalf innen Kärl un hernast de Kärl int Kalf. (Scharrel; aus dem Saterschen übersetzt.)