[1486] κορθύνω, = κορϑύω; Ζεὺς δ' ἐπεὶ οὖν κόρϑυνεν ἑὸν μένος Hes. Th. 852, nachdem er seinen Zorn steigerte; ὕπερϑε δὲ πολλὸν ἁλὸς κορϑύνεται ὑδωρ Ap. Rh. 2, 322, erhebt sich.