[374] 1. interminātus, a, um (v. in u. termino), unbegrenzt, grenzenlos, unendlich, I) eig.: immensa et interminata in omnes partes magnitudo regionum, Cic. de nat. deor. 1, 54: interminati saeculorum cursus, Iul. Val. 1, 31 (33). v. 22: quod ei (materiae) interminata magnitudo, Apul. de dogm. Plat. 1, 5: nec sit in hoc mundo aliquid interminatum, Apul. de mund. 38. – II) übtr.: interm. cupiditas imperii, Vell. 2, 33, 2: petendi licentia, Amm. 30, 4, 18: genealogiae, Vulg. 1. Timoth. 1, 4.