[3485] vīgintī, Numer. (altind. ví atí-ḥ, griech. εἴκοσι, dialektisch Ϝικατι, Ϝεικατι), zwanzig, viginti viri, s. vīgintī-virī: vig. dies, Cic.: viginti annorum militia, Liv.: unum et viginti annos natus, Cic.: viginti et unus versus (Plur.), Lact.: signa militaria duo et vig., Liv.: vig. et duos annos ei [3485] sacerdotio praefuit, Cic.: quattuor atque viginti Graecae litterae, Aur. Vict.: vig. et septem tabulae, Cic.: duo menses, quorum alter vig. novem, alter vig. octo dies retinebant, Solin.: ter dena ter, id est ter novena, quae sunt viginti septem, Macr. – / Vulg. Form bīgintī, Edict. Diocl. 12. no. 7 u. 8. Inscr. bei Fabretti Gloss. Ital. p. 253: u. veiginti, Corp. inscr. Lat. 10, 6009: u. vinti (woraus ital. venti), Corp. inscr. Lat. 8, 8573: viginta (nach triginta), Vulg. (Amiat.) Agg. 2, 17.