Online-Bibliothek

Xystus Betuleius

Non pœnitendæ frugis adolescenti Ioan.

Friderico Menzingero Basiliensi S[[7] alutem] D[icit]

Cum typographus MEos mihi ludos extorquere satageret, non diu me difficilem exhibui, neque eos quidem illi gravatim conceßi, quos poëtices geramanicæ quasi progymnasmata quædam (meministi Friderice, in quem finem) olim populo vestrati dederam. Succeßit tum quidem quod moliebar, in nullò tamen quàm in te felicius. Quæ sanè res, quoties recordor, summam mihi delectationem adfert, Nec gravabor iam publio munusculo testari, quantum delectationis inde capiam, quoties recordor te meis auspicijs prima fecisse tyrocinia, meisque in castris tantum roboris acquisivisse, ut non modo claßicis utriusque linguae autoribus audiendis, sed liberalibus etiam disciplinis perdiscendis idoneus, cum felicißimis quibusque in literarum stadio cursu contendas, cumque veteranis congreßiunculas facere audeas. Quod si, ut ceperas perrexeris, studiorum profectui morum suavitatem coniungere, confirmabis eam tibi gratiam, quam iam pridem, partim tua commoditate, partim mea commendatione ab optimo quoque iniuisti. Eam, inquam augebis, si is fieri strennuis conatibus contendas, quem claßium duces te fore sperant; si spei, quam amplißimam patria tua de te concepit, satisfacias. Hinc fiet, ut illi cedat utilitas salutifera, tibi gloria debita remaneat, quam ad deum optimarum rerum largitori, omnisque bonitatis autori bene gratus referas semper. Extra quem, quicquid gloriæ celebratur, mera ignominia censenda est. Hæc pro meo antiquo in te iure admoneo, non quod tuæ industria; diffidam, sed ut videas pristinam de te solicitudinem nondum positam esse, quam tibi persuadeas tantisper[7] duraturam, dum te Minoris annos egressum, tuique iuris factum, munia tibi iniuncta ita administrare accipiam, ut pietatis assertorem decet. Tum inquam fortè cura paterna cessabit, sed delectationi meæ tantum accedet, quantum expectationem tui superaveris. In huius amoris testimonium hosce ludos tibi mitto, in quibus olim puellus partes tuas geßisti ita, ut facile; quas in te deus dotes contulerit, intelligenti cuivis facile reluceret. Nee te pigeat id suscipere; quod me ne nunc quidem ædere pudet. Germanica sunt, Germanici poëtæ nomen apud vestrates audio. Terentius apud suos magis celebrabatur, quàm si Atticas (quod poterat) Romæ dedisset, Nec tum deerant, qui Menandri fabulas intelligerent. Populi tum nobis, non doctorum tantum applausus demerendus erat. Nec tum nos, ut dixi, nostra spes fefellit, nec hodie malevolorum detrectatio ab editione deterret, maxime cum videam quis editionis usus apud nostrates, etiam si non agantur, esse poßit. Interim hoc fateor, lineas verius esse, quàm opera absoluta. Neque enim tum vel sumptus ferebat, vel tenella puerorum ætatula iustum aliquid patiebatur. Sed lineis hisce ductis, et inventione dispositionis umbris effigiata, ocioso alicui luxuriandi facultas suppetet, nec refert germanismi carbone ductas esse, possunt latinis coloribus obtegi, si qua parte licentiosius à decori lege aberratum est. Quod sanè exercitij genus et tibi et tuis æqualibus, quando per iusta et legitima studia vacabit, relictum volo. Salutabis nomine meo æquales. Vale. Augu[stæ] Vindeli[corum.][8]