[303] ἀπο-θραύω (s. ϑραύω), abbrechen, zermalmen, ἀποϑραύει Aesch. Pers. 402; τῆς εὐκλείας ἀποϑραυσϑῆναι, seinen guten Ruf verlieren, Ar. Nubb. 984; Arist. probl. 38, 8; τοὺς ὑπερέχοντας τῶν σταχύων Dion. Hal. 4, 56.