[335] ἀπο-φρἁσσω, att. -φράττω, verzäunen, absperren, τὰς τοῦ πνεύματος ἐξόδους Plat. Tim. 91 c; verstopfen, τὰς ἀκοάς Luc. Philop. 1; ἀποφραττόμενοι οἱ συνήγοροι, denen das Maul gestopft wird, Luc. Iup. Trag. 22; ἀποφράξασϑαί τινα, Einem den Weg verrammen, Thuc. 8, 104.