δια-κναίω

[582] δια-κναίω, zerschaben, zerreiben, zersplittern, übh. zerstören; ὄψιν Eur. Cycl. 487; Alc. 108 u. öfter; διακναιομένης κάμακος Aesch. Ag. 65; ἡ πόλις διακναισϑήσεται, Schol. διαφϑαρήσεται, Ar. Pax 251; τὸ χρῶμα διακεκναισμένος, abgeschabt, bleich, Nubb. 119; πόϑος μ' ἔχει διακναίσας, verzehrt mich, Eccl. 956.