[949] ἐπι-κλείω (s. κλείω), noch dazu rühmen; μᾶλλον ἐπικλείουσι Od. 1, 351; rühmend erzählen, dabei oder davon sagen, sp. D., νῆα μὲν οὖν οἱ πρόσϑεν ἐπικλείουσ' ἀοιδοὶ Ἄργον καμέειν Ap. Rh. 1, 18; darnach benennen, 2, 1156; τόν ῥ' ἄνδρες ἐπικλείουσι βοώτην Arat. 92; – anrufen, ἐπικλείοντες ἑώϊον Ἀπόλλωνα An. Rh. 2, 700, wie Κυϑέρειαν ἐπικλείοντες ἀμύνειν 3, 353.