[1180] ἠχώ, οῦς, ἡ (s. nom. pr.), = ἠχή, Schall, Ton, bes. Wiederhall, H. h. 18, 21; Hes. Sc. 279. 348; κτύπου γὰρ ἀχὼ χάλυβος διῇξεν ἄντρων μυχόν Aesch. Prom. 133; ἀντηλάλαξε νησιώτιδος πέτρας ἠχώ Pers. 383; vom Klageruf, Soph. El. 108; – vom Wiederhall, ἠχὼ λόγων ἀντῳδὸς ἐπικοκκύστρια Ar. Ti. 1068; οἷον πνεῦμα ἤ τις ἠχὼ ἀπὸ λείων τε καὶ στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅϑεν ὡρμήϑη φέρεται Plat. Phaedr. 255 c; – ἅπασαν τὴν Βοιωτίην κατεῖχε ἠχώ, ὡς ἀνδρὸς ἀπολομένου λογιμωτάτου, das Gerücht, Her. 9, 24, wie auch wir sagen: ganz Böotien hallte davon wieder.